Koronki z płatków śniegu

"Ojczyzna, Bóg i honor- najważniejsze." (str.165)

To były sztandarowe hasła, którymi kierowali się w życiu bohaterowie tej powieści. Wielowątkowa saga rodzinna obejmująca lata 1864- 2015. Akcja osadzona na Polesiu, Śląsku i wsi małopolskiej. Tutaj przeszłość przeplata się z teraźniejszością, język polski ze śląskim, dzieje rodziny Ruczajów z historią Polski, teksty piosenek z wierszami i czarno- białymi zdjęciami z rodzinnego albumu.

Śledzimy losy przodków bohaterki, ich zawirowania losowe, radości i smutki, nadzieje i rozczarowania, miłości i ich utraty, decyzje nie zawsze dobre podejmowane pod wpływem chwili lub okoliczności. Rodzinne tradycje, legendy i wspomnienia. Podtrzymywanie rodzinnych więzów. Jedne pokolenia odchodziły robiąc miejsce kolejnym. W ich domach polskość przeplata się ze śląskością. Pielęgnowali śląskie tradycje.

Młodzi członkowie rodziny związani byli z harcerstwem, nieco starsi walczyli w Powstaniach Śląskich, kolejnych wojnach zasilając szeregi powstańców. Wpływ walki o wolność Polski i Śląska na losy członków rodziny i ich światopogląd. Patriotyzm przekazywany z pokolenia na pokolenie, umiłowanie ojczyzny, poszanowanie języka polskiego i śląskiego.

Mnogość bohaterów na przestrzeni tak wielu lat, przeplatanie teraźniejszości z przeszłością powodują, że czytelnik miejscami się gubi nie wiedząc kto jest kim, to obniża wartość lektury, mimo iż Autorka zamieściła drzewo genealogiczne. Na uwagę zasługuje Jagoda z jej...

Cała opowieść to utkana z epizodów misterna koronka, której fragmenty łączą się, zazębiają w odpowiednim miejscu tworząc ciekawy acz mało dogłębny wzór rodzinnej historii. Autorka prowadzi nas przez opowieść o rodzinie Ruczajów w sposób lekki, przyjemny ale miejscami dość powierzchowny, czytając czasami czułam niedosyt, zakończenie również mnie rozczarowało, nie do końca tego się spodziewałam, nie przemówiło do mnie.
"Koronki z płatków śniegu" to pean pochwalny na cześć ślązaków. Zabrakło choćby jednego negatywnego bohatera, wszyscy byli niemalże do rany przyłóż, same chodzące dobra, czasami tylko opatrzone jakimiś minimalnym wadami. Kolejna sprawa to objętość książki. Chociażby nie wiem co, to na 320 stronach nie da się opisać w sposób zajmujący, wnikliwy, bogaty i wielce interesujący obszernej historii rodzinnej. Takie potraktowanie po łebkach losów rodziny Ruczajów odebrało książce wiele. Owszem, miło się czytało i to wszystko. Szkoda.