Opinia na temat książki Kraina życia

Mam świadomość, że thriller psychologiczny odbiega nieco od narracji typowego thrillera i z taką lekturą bywa różnie, można nawet poczuć się znużonym albo zagubionym, zależnie od stylu pisarza i poprowadzenia wątku.
Pierwsza część książki stanowiąca opis przeżyć porwanej bohaterki i zamkniętej nie wiadomo gdzie i jak długo, mającej sporadyczny kontakt z porywaczem stale utrzymującym ją przy życiu nie wywarła na mnie takiego wrażenia, jak w przypadku książek opisujących podobne zdarzenia. Nagłe wyrwanie się Abbie z tego więzienia tez jest jakimś dziwnym trafem.
Kolejna część to uruchomienie procedury śledczej w wyniku zeznań poszkodowane, ale w sumie nikt jej nie chce uwierzyć w opisane zajście. Brak dowodów jak i problemy z odtworzeniem szczegółów wydarzeń przez bohaterkę też stawiają ją w gorszej sytuacji niż każdą przeciętna porwaną osobę. Zamiast spodziewanej pomocy musi sama borykać się z problemami i zaczynać niejako na nowo swoje życie, gdyż brak wielu wspomnień utrudnia powrót do punktu sprzed porwania. Czy to tylko wyparcie niewygodnych faktów czy cos więcej?
Trzecia część, najobszerniej tutaj wyeksponowana dotyczy życia po wyjściu ze szpitala i radzenia sobie z niepewną codziennością. Jeśli całe to zdarzenie było tylko próbą zwrócenia uwagi na siebie nic jej nie powinno grozić, ale jeżeli porwanie miało miejsce i ten obcy człowiek spróbuje dokończyć to co mu się za pierwszym razem nie udało? I czy aby na pewno to ktoś zupełnie obcy czy może... Skoro ani inspektor nie jest przekonany do jej historii, a nawet niektórzy lekarze uważają, że to tylko krzyk o ratunek, bo już wcześniej cierpiała na depresje to czy ktoś może ją ochronić? I pytanie: przed kimś z zewnątrz czy przed sobą samą?

Charakterystyczną cechą tego thrillera jest niestety jego jednostajność w prowadzonej narracji, przez co emocje czytelnika ani nie mają szans zwyżkować ani opadać, co przy takiej historii grozi momentami zmęczeniem. Co prawda ten typ narracji jest najczęściej używany w powieściach psychologicznych żeby oddać precyzyjnie temperament i zachowanie postaci. I mimo iż z natury rzeczy tego gatunku nie czyta się jednym tchem i trzeba mieć tego świadomość, to u duetu Nicci French brakowało podstawy do głębszego wnikania w psychikę bohaterów. Znowu ślizganie się po powierzchni zamiast oddania pełnego wachlarza przeżywanych emocji bohaterki. Jak dla mnie pobieżnie przedstawiony mechanizm działania i odczuwania postaci spłycił całość.
Oczywiście trzeba samemu przeczytać by móc porównać z własnymi doswiadczeniami spotykanymi przy innych tego typu powieściach. Dla mnie to jedynie przeciętna powieść.