Opinia na temat książki Królowa Ciemności

Najlepsza część. Najbardziej mi się spodobała. A w niej dwie części bardzo od siebie odległe.
Pierwsza jest spokojna, stanowi jakby ciszę przed burzą. Od momentu kiedy Daemon dociera do swojej królowej, aż do momentu kiedy stają się jednością. Z wieloma elementami ciepłymi, które osładzają ciernie tej historii. Pewnie, że nie zabrakło i goryczy. Smutnych podchodów i wykorzystania, ale jakoś czułam się zdystansowana.
Część druga jest bardziej mroczna. Po raz pierwszy zło zaczyna pojawiać się tak blisko Jaenelle, dotykać jej najbliższych, krzywdzić i zabijać. Ciemne chmury gromadzą się nad jej kręgami, nad nowymi królowymi i nad ich otoczeniem. Padają pierwsze ofiary. Właściwie ze strony na stronę dzieje się coraz ciemniej.
Krzywda Daemona? Cóż… A i owszem była, ale chyba nie odebrałam jej tak mocno. Bardzo wierzyłam w jego związek z Jaenelle, w ich miłość. Chyba na tyle mocno, że nie wierzyłam, że coś ostatecznego może się wydarzyć. Z drugiej kogo Mała Królowa miała postawić w takiej sytuacji. Komu mogła tak zaufać.
Smutno.
Bardzo ładnie pozamykały się wątki. Pewnie większość z nich jest związana, ale nie na tyle mocno, aby nie można było czegoś do nich jeszcze dopisać.
Oj, mocno dotyka mnie ta książka. Mocno się z nią związałam, z bohaterami i z tym światem. Nie powiem, wciągnęła mnie. Gdzieś już tam wspomniałam, że przyniosłam do domu kolejne dwie części. Jako, że dziewczyny zapewniły mnie, że im dalej tym lepiej i mniej groźnie, czuję się uspokojona i planuję lekturę.
Podsumowując, to bardzo dobry cykl. Choć musze przyznać, że dla mnie deczko zbyt mocny. Przynajmniej w pierwszym tomie. Nie do końca jestem przekonana, czy te gwałty dzieci rzeczywiście musiały zaistnieć. Zawsze szukałabym jakiegoś obejścia, a tutaj autorka zaszalała na maksa. I zdecydowanie denerwowali mnie dorośli, którzy obeznani ze światem, z jego brudem, z okrucieństwem, nadal nosili klapki na oczy. Jaenelle pod tym względem była od nich znacznie dojrzalsza.