Królowa ciemności.

Najlepsza część. Najbardziej mi się spodobała. A w niej dwie części bardzo od siebie odległe.
Pierwsza jest spokojna, stanowi jakby ciszę przed burzą. Od momentu kiedy Daemon dociera do swojej królowej, aż do momentu kiedy stają się jednością. Z wieloma elementami ciepłymi, które osładzają ciernie tej historii. Pewnie, że nie zabrakło i goryczy. Smutnych podchodów i wykorzystania, ale jakoś czułam się zdystansowana.
Część druga jest bardziej mroczna. Po raz pierwszy zło zaczyna pojawiać się tak blisko Jaenelle, dotykać jej najbliższych, krzywdzić i zabijać. Ciemne chmury gromadzą się nad jej kręgami, nad nowymi królowymi i nad ich otoczeniem. Padają pierwsze ofiary. Właściwie ze strony na stronę dzieje się coraz ciemniej.
Krzywda Daemona? Cóż… A i owszem była, ale chyba nie odebrałam jej tak mocno. Bardzo wierzyłam w jego związek z Jaenelle, w ich miłość. Chyba na tyle mocno, że nie wierzyłam, że coś ostatecznego może się wydarzyć. Z drugiej kogo Mała Królowa miała postawić w takiej sytuacji. Komu mogła tak zaufać.
Smutno.
Bardzo ładnie pozamykały się wątki. Pewnie większość z nich jest związana, ale nie na tyle mocno, aby nie można było czegoś do nich jeszcze dopisać.
Oj, mocno dotyka mnie ta książka. Mocno się z nią związałam, z bohaterami i z tym światem. Nie powiem, wciągnęła mnie. Gdzieś już tam wspomniałam, że przyniosłam do domu kolejne dwie części. Jako, że dziewczyny zapewniły mnie, że im dalej tym lepiej i mniej groźnie, czuję się uspokojona ...

Najlepsza część trylogii. Świetna książka, zadająca dużo pytań i poruszająca liczne problemy. Czyta się ją jednym tchem a po skończeniu żałuje się, że to koniec. Z Wykrzywionego Królestw powraca w końcu Deamon - bardziej ludzki, zagubiony jednak pamiętający dobrze jak być Sadystą. Duży plus za postać Luciviar - w końcu autorka rozwinęła ją bardziej pokazując nam go jako znakomitego eyrieńskiego wojownika troszczącego się o najbliższych. Inne postacie również zachwycają: Surreal, Saetan, Krewniacy. A Jeanelle? Stała się prawdziwą Królową Ciemności, Żywym Mitem, Czarownicą ... Trylogia naprawdę warta przeczytania, o Matko Noc, na Ogień Piekielny i Niech Ciemność będzie łaskawa.

Hmm.....co do tego że to wyśmienicie napisana powieść nie ma wątpliwości. Porównując wszystkie części ta ma swój specyficzny klimat. Czytałam ją z zaciśniętym gardłem, mimo że były w niej monenty zabawne i radośne to czytając czułam smutek. Ma dla mnie ona klimat ciagłego napięcia, czyta się ją szybko, ale ma ona w sobie coś takiego niepokojącego. Oczywiście to są plusy tej książki, ukłon dla autorki, że udało jej się stworzyć taki klimat grozy i czegos nieuchronnego wieszącego w powietrzu. Czekam na kontynuację, czegoś mi tu brakuje,

Ostatnie strony mocno mną wzruszyły. Zwłaszcza słowa Damona w trakcie krótkiego spotkania z Lucivarem (chętnie zacytowałabym, ale byłby to wówczas spoiler). Świetna akcja, doskonale rozbudowane napięcie, piękne opisy - czytelnik ma wrażenie, że tam jest, że stoi obok. Niejednokrotnie uśmiechałam się do słów, jakie wypowiadały "krewniaki". Szary Kieł jest moim ulubieńcem. Nie wspominając o wielkim kotku lepiącym babki z piasku... ah, cudo. Już zatapiam zęby w następnej części.

Każdy następny tom wydaje się być ciekawszy i bardziej wciągający. I każdy tom kończy się jak odrębna księga - kończy się.... a kolejny jakby rozpoczynał opowieść od nowa. Dla mnie rewelacja - aż się boję, co będzie jak skończę całą Trylogię.... na pewno będę szukać kolejnych książek Anne Bishop i czekać na jeszcze nie napisane.
Tom III to spotkanie Jeannelle i jej Deamona, a zarazem ich rozstanie. Piękna opowieść o miłości, która jest tłem w całej historii.

Książka byłaby naprawdę dobra, gdyby nie nielogiczności spowodowane pchaniem bohaterów na siłę w akcję. Pomysł na świat jest całkiem niezły, przydałoby mu się jednak lepsze wykonanie, konkretnie lepsze opisy. Podoba mi się, że zakończenie jest zakończeniem i nie czuję całkowitej konieczności sięgnięcia po kolejny tom już w tej chwili. Mimo początkowego kryzysu, czytało mi się całkiem przyjemnie. Ogólnie polecam.

Śmiałam się, płakałam, złościłam. Ta książka zmusza mnie do wyrażania mnóstwa emocji. Gorzej, kiedy takie rzeczy dzieją się w tramwaju czy w autobusie. Książkę wchłonęłam. Jest kapitalna, taka inna od wszystkiego, co zostało przeze mnie przewertowane. Kocham wszystkich bohaterów i każdego z osobna. A zwłaszcza Faworyta ^^

Najlepsza z całej trylogii. Cały czas trzyma w napięciu aż po ostatnie słowa książki. Każda postać jest wspaniale wykreowana, szkoda tylko, że tak mało było Wilhelminy, która bardzo mnie zaciekawiła już w pierwszym tomie. Można się pośmiać z niektórych dialogów. Jak najbardziej polecam.

To chyba jedyna część z Trylogii Czarnych Kamieni, która tyle razy wyprowadziła mnie z równowagi i doprowadziła do płaczu. Nieziemska! Niesamowita! Warta polecenia!

Powieść jest po prostu doskonała. Ma momenty przy których można się wzruszyć, przestraszyć oraz pośmiać. Doskonałe zakończenie, pozostawiające wielki nie dosyt.

Nie często zdarza mi się płakać przy książce, ale przy tej nie wytrzymałam. Totalnie wciągająca i moim zdaniem najlepsza z całej trylogii.

Książka świetna. Wg mnie najlepsza z całej trylogii, ale cała seria jest bardzo fajna. Naprawdę dawno mnie tak książka nie wciągnęła. :)

zgadzam sie z opinia Alitka trzyma w napieciu i fajnie sie czyta bardzo fajna ksiazka a raczej trylogia :)

Świetna! Co tu dużo mówić, nie mogłam się od niej oderwać i…. tylko żałuje, że to już koniec. Polecam!!