Księżniczka z lodu

Książki Camilli Läckberg poleciła mi moja przyjaciółka. Zakupiłam więc pierwszą część i w dość upalne sierpniowe popołudnie zapuściłam się w chłodne klimaty Fjällbacki. Muszę przyznać, że spodobało mi się tam!
Nie jest to jednak w żadnym razie przerażający thriller mrożący krew w żyłach, więcej tu wątków obyczajowych niż śledztwa, mi to nie przeszkadzało, jednak nastawionych na mordercze klimaty czytelników może to rozczarować.

Historia śmierci Alex mimo to jest wciągająca, Erika i Patrik bardzo sympatyczni i naturalni, a do tego wszystko odbywa się z chłodkiem i śniegiem w tle, a takie klimaty bardzo lubię.
Wielkim plusem tej książki jest brak naciąganych akcji typu: główna bohaterka-nie policjantka zamienia się nagle w ninja i rozwala gołymi rękami tabuny przeciwników, plądruje miejsce zbrodni od piwnic po strych, wynajduje ominięte przez głupich kryminalistyków dowody i oczywiście samodzielnie rozwiązuje całą zagadkę, a w międzyczasie wskakuje do łóżka pierwszemu lepszemu glinie pracującemu przy sprawie. Owszem był wątek uczucia między parą głównych bohaterów, ale nie nachalny i dobrze przemyślany.

Kolejnym plusem był fakt, że pani Läckberg pisze z humorem, który bardzo mi przypadł do gustu. Kilka razy zdarzyło mi się wybuchnąć śmiechem przy czytaniu, oby było tak dalej.

W końcu po ponad dwóch latach (tak dużo książek, tak mało czasu!) zabieram się za kolejne tomy i mam nadzieję, że się nie zawiodę :)
A "Księżniczkę z lodu" oczywiście...

Jestem zaskoczona. Spokojem i opanowaniem tej książki. Pewnym zlodowaceniem i skostnieniem, niemal. Wbrew temu co się dzieje, to bardzo statyczna książka, o ludziach bardzo spokojnych, żeby nie powiedzieć pogodzonych z losem. Do momentu, kiedy decydują się na działanie. Ale nawet w tym działaniu jest pewien spokój i wyważenie. Pewnie wpisuje się w klimat to, co mnie denerwowało. Częste wrażenia, że ktoś coś ominął. Wszyscy działający mają co chwilę wrażenie, że coś przeoczyli. Że coś im umknęło. Chyba za 3 czy 4 razem mnie to ubodło lekko. Masa obyczaju, lekkiego wrzuconego do środka.
Wątek kryminalny dla mnie... w tle. Wiem, wiem, tyle, że chyba w pierwszej kolejności chłonęłam klimat, ludzi, ich problemy. Opisani są bardzo szczegółowo, w sposób taki, że mnie ciężko było się do nich zdystansować. I to oni stanowili dla mnie tutaj bohatera pierwszoplanowego. Sama zagadka kryminalna - i to ta rozpoczęta wiele, wiele lat temu, bardzo składna. Ciekawa, o ile można tego typu historię tak nazwać. Odkrywanie fragment, po fragmencie, a także - jak dla mnie - pewna przypadkowość odkrycia całości, dodała jej naturalności i wiarygodności. Tylko, że ja jestem zwolennikiem ostrych cięć i kary za grzechy stąd trochę brakuje mi dokończenia historii Jana, Julii czy Logana.

Przeczytałam kilka recenzji nim sięgnęłam po książkę, niestety pisane były na wyrost. Pozycja nie jest zła, ale czegoś jej brakuje, może kilku wątków, przyzwyczaiłam się do kryminałów, które trzymają w napięciu przez cały czas, tutaj tego nie ma. Jest dobra historia, ale nie wykorzystana do końca.

Książki Camilli Läckberg interesowały mnie od jakiegoś czasu, dlatego postanowiłam zacząć serie od początku, żeby przekonać się jak spodoba mi się w mroźnej Fjällbace i przyznam, że już nie mogę się doczekać kolejnej części sagi. Nie ma tu co prawda rozlewu krwi jak w innych kryminałach, więcej jest tu tła obyczajowego niż mrożącego krwi w żyłach kryminału, mnie się podobało, bo są tu ludzie i ich problemy z jakimi muszą się zmagać, jednak jeśli ktoś oczekuje porywającej akcji to może się nieco rozczarować. Pewnych wątków się domyśliłam, ale autorka też potrafiła nieźle zaskoczyć, polubiłam głównych bohaterów, jedyne co mnie denerwowało to rozterki Eriki nad swoim wyglądem, jest tu też uczucie między bohaterami, ale mnie to nie przeszkadzało i jestem ciekawa jak dalej Camilla Läckberg pokieruje losami swoich bohaterów. Styl Pani Läckberg jest lekki i przyjemny w odbiorze, czytanie w ogóle mnie nie męczyło co jest kolejną zaletą, bo nie ma nic bardziej irytującego jak książka o ciekawej tematyce a napisana w usypiający sposób. Wiele razy autorka wprowadziła mnie w dobry humor. Polecam jako przyjemną lekturę na zimowe wieczory, osobom lubiącym książki wielowątkowe z mrocznymi tajemnicami a sama planuję czytać kolejną część.

Kryminał, który bardzo dobrze się czyta. Napisany prostym językiem, nie jest szczególnie mroczny, ale zagadka trzyma w napięciu do końca, a to najważniejsze!

Słabiutko. Byłam zainteresowana tą powieścią ze względu na słowa - "najlepszy kryminał od czasów trylogii Stiega Larssona". Muszę na przyszłość pamiętać, że "najlepszy od czasów" nie znaczy "równie dobry". Powieść się nie umywa do ani jednej części Millenium, wypada cholernie blado w zestawieniu, a trudno nie porównywać skoro główną reklamę stanowi nazwisko Larsson. Bohaterowie mało wyraziści. Erika jest nudna jak flaki z olejem, Patrik to ciota, a nie policjant. W zasadzie działania policji wyglądały dość komicznie. Mellberg jest parodią komisarza, najwyraźniej po to, żeby 'pisarka biografii sławnych pisarek' mogła się wykazać. Cała historia wydaje się być mocno naciągana. Co do stylu powiem tylko tyle - poprawiałam panią Camillę w myślach non stop. Powtarzają się całe zwroty, a dialogi są wręcz beznadziejne, ubogi słownik. Czyta się jednak szybko, bo dałam radę w jeden wieczór. Z pewnością sięgnę po kolejne części, jeśli tylko nadarzy się taka okazja. Ale teraz przynajmniej wiem czego się spodziewać.

Dla mnie osobiście jest to sztucznie rozdmuchany bestseller, który nie ma nic wspólnego z dobrym kryminałem czy powieścią obyczajową. Autorka posługuje się bardzo prostym i schematycznym językiem. Bohaterowie nawet główni są nijacy, przedstawieni na zasadzie dobry – zły. Zagadka kryminalna średnio mnie zainteresowała, a sposób dochodzenia do wyjaśnienia morderstwa zamiast pobudzać moją ciekawość, irytował mnie. Czasami odnosiłam wrażenie, że autorka kpi sobie z czytelników (np. kiedy Erice udaje się dowiedzieć do kogo dzwoniła niedoszła ofiara, jakby policja nie mogła wcześniej sprawdzić bilingów rozmów itp.).

Zaczęłam czytać tą sagę, od wcześniejszych tomów, dlatego "Księżniczka z lodu" trochę pomogła mi w końcu poukładać w głowie kto, z kim i dlaczego. Książkę czyta się szybko i choć podobała mi się, to więcej ma w sobie powieści obyczajowej niż kryminału. Pozostało mi rozglądać się za pozostałymi tomami. ;)

Porównywanie do "Millenium" Larssona to drobna przesada. Książkę czyta się dobrze, szybko, ale bez rewelacji. Nie porywa, nie skłania do głębszych refleksji, nie zapada w sercu czy pamięci, co najwyżej zainteresuje nas na kilka godzin, ale później łatwo o niej zapomnimy.