Skoro przeczytałem część drugą opowieści ze Stumilowego Lasu, więc ,,odbębniłem'' lekturę szkolną, poniekąd dlatego, że chciałem sprawdzić, czy ma się lepiej niż ,,Chatka Puchatka''. I - mam podobne zdanie, jak przy okazji kontynuacji. To raczej średnie historyjki, mało oryginalne, zbyt dziecięce i mało urokliwe. Lektura bardziej przygnębiająca niż jesień, gdzie z drzew spadają liście. Największym problemem autora jest fakt, że jedyną postacią, która zachowuje się racjonalnie i bez większego upośledzenia mentalnego, jest Krzyś. Pozostali, albo są nagminnie popędliwi (jak Kubuś), z manią prześladowczą, jak Prosiaczek, a poziom literacki jest, co najwyżej, kiepskiej jakości. Mam wrażenie, że autor chciał zrobić jakiś eksperyment socjologiczny. Pokazać, że świat dzieci potrafi mieć rozdwojenie jaźni - odnajdywać przyjemność w ,,fikcyjnym'' świecie, ale z kapryśnymi przygodami, które kończą się bez puenty. Oczywiście, jak to w przypadku ,,Chatki Puchatki'' ulubione motywy pojawiły się z Kłapouszkiem. Lubię jego melancholię za straconą niewinnością. Jakby nie potrafił odnaleźć szczęścia w prostych czynnościach - jego urodziny w szóstym rozdziale, to przykład jak potrafimy zapomnieć o ludziach, których widzimy na co dzień. Lubię Kłapouszka do tego stopnia, że mam maskotkę w domu (załączam zdjęcie), choć sama lektura, na wskroś poprawna, przeciętna i mało błyskotliwa językowo.
Wzruszające, pełne liryzmu przygody Krzysia i jego przyjaciół w Stumilowym Lesie. Obdarzone ludzkimi cechami charakteru zwierzątka śmieszą i bawią z jednej strony naiwnością, z drugiej – filozoficzny...
Przygody Kubusia Puchatka są ulubioną lekturą mojej 2,5 letniej wnuczki. Uwielbia oglądać filmy z Kubusiem Puchatkiem. Każda przygoda kończy się puentą, a postacie są na tyle wyraziste i różne, że maluch rozróżnia ich emocje. Krzyś był synem autora, w występujące tam postacie jego zabawkami. Autor spisał bajki, które wymyślał dla swojego syna. Moją ulubioną postacią jest też Kłapouchy i od Wiesi dostałam pięknego Kłapouchego.
Oczywiście znam backstory autora, ale to takie pójście na łatwiznę, bo sztukę powinniśmy odczytywać po swojemu, a nie według kluczy, jak w szkole. Dla mnie, przede wszystkim, przygody Krzysia i jego bohaterów są na wskroś mało ,,brawurowe'' i mało frapujące. Jasne - wyprawa na biegun północny brzmi nieźle na papierze, ale podczas historii rozmywa się i staje się niepoważnym gapiostwem postaci. Ma momenty, i kilka zabawnych sytuacji, ale całościowo przytłacza ,,nijakością'' przygód oraz depresyjnym, melancholijnym klimatem, jakby za chwilę dzieciństwo miało się skończyć, a dorosłość przypominać Kłapouszka, który popadł w apatię.
Ja natomiast obserwuję w tej chwili codziennie zachwyt mojej wnuczki, głównie filmami z przygodami Kubusia Puchatka. Wybiera te filmy spośród innych. Przejaskrawienie postaci powoduje, że jej łatwiej uchwycić różnice charakterów postaci. Najważniejsza w tej bajce jest przyjaźń i wzajemna pomoc.
Dlatego ja nie czytam tego rodzaju literatury, gdyż bym się zanudziła. Czytam oczywiście wnuczce i z nią oglądam filmy, ale interesują mnie jej reakcje i co ją bawi.
Jakże odmienna jest książka od bajek i filmów znanych mi z dzieciństwa. Tłumaczenie Ireny Tuwim, choć z błędami, zasługuje w 100% na miano kanonicznego! Książka w jej tłumaczeniu dalej jest bajką-tra...
To był koszmar. Przeczytałam tę książkę w ramach wsparcia siostrzenicy i do tej pory zachodzę w głowę dlaczego nikt w MEN nie zajmie się listą lektur szkolnych. W empiku opis książki zaczyna się tak...
Dzień przed Dniem Książki dla Dzieci rozmawiając z koleżanką o pewnej akcjiprzypomniałam sobie o moim niedawnym zakupie, a gdy wzięłam książkę do ręki i zaczęłam czytać, tak przepadłam i nie zasnęłam...
/60944c13-d3e2-4b01-8ead-87d99382c573/n/kubus-puchatek)
