Cytaty z książki "Kwiat śmierci. Powieść kryminalna ze stosunków krakowskich"

“Ciężki los wdowy, zwłaszcza gdy ma dziecko do wyżywienia. Nikt jej nie przyjdzie z pomocą. Chłopiec rośnie jak młode cielę i wciąż po ulicach ugania. ”

“Może to go zły kusi takimi mamidłami po to, aby go w wodę wciągnąć - kto wie.
Ciarki przeszły po chłopaku.
Drżał, ale oczu oderwać nie mógł, tak go to wabiło i ciągnęło ku sobie.”

“Szukał skarbu, znalazł trupa. Trup ten jednak był tak czarująco piękny, taki niezwykły, że Antkowi zdawało się, iż to jakaś zaczarowana księżniczka chyba spod wody wypłynęła - taka księżniczka, o jakiej czytał kiedyś w książce, którą mu pan "inspektor Ślimak" na gwiazdkę darował.”

“Na zielonej trawie Błoń pozostał trup księżniczki, który z daleka robił wrażenie całego klombu nagle rozkwitłego kwiecia.”

“Kwiat tuberozy zawsze robił na nim dziwne wrażenie.
Więdnące tuberozy wydają woń trupią.
Ich białe, gładkie i zimne zawsze liście przypominają takze marmur trupiego ciała. Stanowczo, tuberoza jest kwiatem śmierci.”

“... hrabia herbu grabia!... książę, co psy wiąże!...”

“Jadąc wśród trochę górzystej okolicy, Ślimak ciągle czuł przestrach i grozę, jaka go opanowała. Zdawało mu się, że staje nad brzegiem przepaści, w którą, jeśli spojrzy, odkryje prawdę, ale i sam w niej zginąć może.”

“Wierz mi pan, nic nie jest straszniejszego dla sędziego, jak pomyłka w pierwszych krokach śledztwa. A jednak popełniamy ja niemal wszyscy. Tylko jedni brną dalej z uporem i zaślepieniem, inni się wracają.”