Lalkarka

Sięgnęłam po tę pozycję, ponieważ zaciekawiła mnie główna bohaterka i jej zawód, oraz, powiedzmy, niespotykane jak do tej pory w innych książkach narzędzie zbrodni, czyli pianka poliuretanowa, zwana też montażową. Poczytałam trochę o tej substancji i przyznaję, że to dość makabryczny pomysł na śmierć. Jednak wracajmy do książki.

"Lalkarka" to drugi tom cyklu z berlińskim komisarzem Nilsem Trojanem (cóż za nazwisko) a moje pierwsze spotkanie z tym bohaterem i z tym autorem. Ktoś gdzieś napisał, że czytanie tomu drugiego, bez znajomości pierwszego, czyli "Ptaszydła", zupełnie nie szkodzi. Sprawdzało mi się to stwierdzenie jak do tej pory przy okazji innych cykli, jednak w tym wypadku czułam się mocno zagubiona i nie bardzo rozumiałam zachowania co niektórych osób.

Samego komisarza Nilsa, który ma jakieś kłopoty psychiczne i fizyczne, nie wiem, z czego wynikające, mogę się tylko domyślać i sobie pogdybać. Pani psycholog Jany Michels, która raz zachowuje się jak prawdziwa profesjonalistka (hipnoza), a zaraz potem jak wczesna nastolatka, która i chciałaby i się boi. Jedynie "lalkarka" jest wytłumaczona. Wiadomo bez specjalnego gdybania, dlaczego zachowuje się tak, a nie inaczej.

Akcja jest dobrze poprowadzona, jest odpowiednie napięcie przez całą książkę, jednak zakończenie znowu spowodowało, że uśmiechnęłam się z lekkim zażenowaniem i świadomością, że ja już gdzieś, nawet chyba niedawno coś takiego czytałam i co się okazało?

Faktycznie sce...

Pamiętam, że przy I części, "Ptaszydle" trochę sobie ponarzekałam na brak autentyczności, lecz książka, spodobała mi się na tyle, że za chwilę do moich rąk "wpadła" II część "Lalkarka". To czego brakowało mi wcześniej, zostało poprawione "brawa dla autora" książkę, czytało się lepiej, przyjemniej, ponieważ jestem czytelnikiem, który podczas czytania książki lubi mieć wrażenie, że w jakimś sensie, może utożsamić się
z bohaterami, dlatego nie czytałam tej książki w nocy.

Co do fabuły to: morderca z poprzedniej części znika, żyje czy nie, tego nie wiadomo, lecz w psychice bohaterów pojawiające się obrazy z "Ptaszydłem" w roli głównej są jak najbardziej rzeczywiste. Jeszcze emocje nie opadły, a już Nils Trojan wraz ze współpracownikami musi zmierzyć się z nowym "szwarc- charakterem" jakim jest niejaki EEL- posługujący się okrutnie śmiercionośną bronią, jaką jest "niepozorna" puszka pianki montażowej. Główna bohaterka Josephine cudem uniknęła śmierci właśnie w taki sposób. Przekonana, że jej niedoszły morderca nie żyje, robi wszystko, aby nie zwariować bo ciągle czuje "jego oddech na swoim karku", jej obawy potęgowane są zniknięciem oraz śmiercią jej najbliższych. Czy Josephine uda się przeżyć? Kto jest odpowiedzialny za serię mordów? Czy Karl Junker przeżył ? A może znalazł się jego naśladowca?
Książka jak najbardziej godna polecenia i wg mnie dużo lepsza niż I część, ale ocenę zostawiam dla Was.