Opinia na temat książki Lista życzeń

Ojej. Jak dobrze od czasu do czasu przeczytać coś tak ładnego. Coś tak optymistycznego. Coś, co czyta się z uśmiechem na ustach i przekonaniem o dobrym zakończeniu. Coś co utwierdza nas w przekonaniu, że można napisać książkę rozczulającą, niekiedy ckliwą, momentami przesłodzoną, ale nadal mądrą. I na tyle interesującą, że po przeczytaniu ostatniej strony, udajemy się w poszukiwaniu kolejnych książek autorki. Jak dla mnie Devney Perry to się udało.
Historia wydawałby się banalna. Kolejna lista z kolejnymi życzeniami, mógłby ktoś pomyśleć. I tak, to prawda. Mieliśmy już i w literaturze, i w filmie, i w życiu codziennym pewnie niejedną listę. Początek u wszystkich jest bardzo podobny, ale realizacja bywa różna.
Poppy realizuje listę życzeń swojego tragicznie zmarłego męża. Jako podziękowanie, jako spełnienie czegoś, co nie udało się jej ukochanemu, jako zakończenie pewnego etapu, i jako wyraz pamięci po człowieku, który z biegiem lat, biegiem dni zaczyna zacierać się w jej pamięci. Lista ma zakończyć pewien etap, pomóc jej uporać się z tragedią poprzednich lat. Obok niej mężczyzna, którego najchętniej nie spotkałaby nigdy w życiu. Policjant, który lata wcześniej przyniósł jej tragiczną wiadomość. Wydawać by się mogło, że już wszystko wiadomo. Powiem jednak, że nie do końca…
Lista życzeń to pełna ciepła, miłości i żalu po utracie ukochanej osoby historia, która jednak nie pozbawiona jest realizmu życiowego. Trzeba iść dalej, trzeba walczyć o siebie, trzeba walczyć o szczęście. Dla człowieka stagnacja nie jest stanem normalnym tylko jedni potrzebują więcej czasu, aby to zrozumieć.
Zarówno Poppy jak i Cole są fantastyczni. I znakomicie do siebie dopasowani. Rodzina, przyjaciele, nawet dobre słowo można powiedzieć o najbardziej leniwym policjancie zajadającym się pączkami przed komputerem.
Nie ukrywam, że bardzo interesująco brzmi historia brata Poppy i jej najbliższej przyjaciółki, ich zakończonego małżeństwa. I tak, jest napisana. I tak, nie jest wydana u nas. Jakże często chciałoby się spytać wydawnictwo, czemu robi to nam czytelnikom. A więc czemu?
Polecam, bardzo rozgrzewająca książka.