Metody rozmiękczania kości i poroża w epoce kamienia

Kość i poroże to surowce bardzo twarde, a przez to trudne do obróbki, szczególnie przy zastosowaniu metod i narzędzi dostępnych w epoce kamienia. Istniały więc zapewne różnego rodzaju techniki ułatwiające pracę z nimi. Zaliczyć do nich z pewnością można znane m.in. z obserwacji etnograficznych metody rozmiękczania obu surowców. Które jednak z nich są najbardziej skuteczne? Czy metody rozmiękczania kości i poroża były stosowane w epoce kamienia? Jeżeli tak, to czy jest możliwa identyfikacja śladów po ich wykorzystaniu i czy jesteśmy w stanie zidentyfikować konkretną metodę? Pytania te stały się podstawą do napisania niniejszej pracy, a w uzyskaniu odpowiedzi na nie dopomóc miały eksperymenty archeologiczne i analiza mikroskopowa (traseologiczna) śladów użytkowych widocznych na narzędziach doświadczalnych oraz pradziejowych związanych z obróbką kości i poroża. Archeologia eksperymentalna jest metodą stosunkowo mało znaną i rzadko wykorzystywaną w Polsce. Większości z nas (myślę również o archeologach) kojarzy się ona z popularnymi ostatnimi czasy przedsięwzięciami typu living history, przez co zapominamy, że jest to metoda jak najbardziej naukowa, która może być bardzo przydatna przy interpretacji niektórych aspektów życia naszych przodków. Jeszcze słabiej rozpowszechniona jest metoda traseologiczna. Wielu archeologów traktuje ją z dużym dystansem lub po prostu j ą odrzuca, nie rozumiejąc rządzących nią zasad. Dlatego też celem pośrednim pracy jest przybliżenie obu metod. Grzegorz Osipowicz