Mężczyzna, który gonił swój cień

Zazwyczaj mam coś do napisania o przeczytanej książce. Przy tym tytule jednak wyjątkowo zero przemyśleń i refleksji. Zadziwiające, jak bardzo "Mężczyzna, który gonił swój cień" był średni. Po prostu. Stąd 5/10 jest wskazana. Dla jasności - czytanie nie było złe. Od książek jednak wymagam czegoś więcej, niż tylko żeby jakiś tytuł nie był zły. Larssona wspominam z wielkim sentymentem, to był dopiero mistrz kryminału skandynawskiego! Seria jest dalej ciągnięta przez innych autorów i nie krytykuję tego. Miło znowu spotkać się ze starymi bohaterami, natomiast to już zdecydowanie nie jest ten sam poziom.

Wcale nie jest tak źle. No jasne, że w porównaniu z Larssonem nie ten klimat, mroczność, finezja, nie ta złożoność postaci. A przede wszystkim nie to napięcie. Ale to nie jest Larsson!

Z drugiej strony całkiem zgrabna intryga, może trochę pogmatwana. Inżynieria genetyczna, doświadczenia na bliźniętach, islam inaczej, ataki hakerskie jako nowa broń. Ważkie społecznie tematy, a nie tak, jak w wielu kryminałach ble-ble-ble, w końcu zabili go i uciekł - zły charakter ukarany, a detektyw górą.

Z trzeciej strony: wróciła Salander. I chwała autorowi za to. Moja superbohaterka. Może bez takiego jak wcześniej pazura, trochę cichsza i bardziej wytonowana, łatwiej się z nią dogadać, ale jest!!! A wraz z nią jej zaskakująca i budząca trwogę przeszłość.

A czwarta strona jest taka, że „Mężczyzna, który gonił swój cień" nie jest może porównywalny do oryginału, ale w zestawieniu z z wieloma polskimi kryminałami i tak wypada o niebo lepiej. Z takim na przykład „Detoksem”, „Królową śniegu”, „Hashtagiem” czy „Motylkiem”.
Jak się komuś kontynuacja nie podoba, to niech napisze lepszą.

Pogodziłam się z tym, że Larssona nie ma, fajnie że ma następcę, że bohaterowie żyją i można o nich czytać.

PS. Jako mama bliźniąt, z sentymentu, za podjęcie „bliźniakowego” tematu - dodaję jedną ekstra gwiazdkę.

Pierwsza - i najważniejsza rzecz: uważam, że pisarze nie powinni sięgać do dorobku swoich kolegów po fachu i niejako "kraść" im ich postaci czy historii. Stieg Larsson stworzył - przynajmniej dla mnie - świetną trylogię. Autor umarł, więc seria powinna zostać zamknięta. A tu mamy już drugi tom kontynuacji losów głównych bohaterów.

Dlaczego więc czytam kolejne książki Lagercrantza? Mimo wszystko chcę dowiedzieć się, co słychać u Lisbeth i Mikaela.

Książki nie czyta się źle - do pewnego momentu nawet mnie wciągnęła, ale odniosłam wrażenie, że historia zaczyna być tak zagmatwana, że trudno już wierzyć, że coś takiego mogło się stać. Chodzi mi o stworzenie takiej rzeczywistości, która jest dla czytelnika przekonująca (nawet jeśli mamy do czynienia z fantastyką). Dodatkowo Autor chce zrobić z Lisbeth damski odpowiednik superbohatera, który odniósł takie rany, że normalny śmiertelnik już dawno by umarł, a ona obwiązuje się taśmą klejącą (żeby zatamować krwawienie), prawie omdlewa, ale walczy dalej. A jej przemowa na pogrzebie jednej z postaci - dla mnie zupełnie nie w jej stylu, doczepiona do książki na siłę.

Reasumując - końcówka rozczarowująca, mam nadzieję, że to już ostatnia część "trylogii".