Krzyk orła

Choć nie mogę odmówić tej książce pewnych walorów, to jednak uważam, że uporczywe kontynuowanie serii Millenium to - przepraszam za wyrażenie - takie pudrowanie trupa. Więcej nie napiszę, bo szkoda słów, pazerność ludzi nie zna granic...

Niezła, ale to już zupełnie nie ten Mikael, nie ta Lisbet. Bez tej szczypty szaleństwa, bez tego niesamowitego klimatu stworzonego przez Stiega Larssona. Niestety, najsłabsza z cyklu.
Tylko lektor ratuje tę powieść i podnosi ocenę o 2 gwiazdki.

Niespodziewanie dobry powrót do cyklu "Millennium". Karin Smirnoff znów przywróciła mi wiarę w to, że z tej serii może wyniknąć jeszcze coś dobrego. Książkę polecam wszystkim, zarówno tym, dla których ta seria zakończyła się jak w moim przypadku na pierwszych trzech tomach, jak i tym, którzy mimo wszystko z Lisbeth trwają. Może nie jest to arcydzieło, ale wciąga i daje satysfakcję z lektury. Polecam serdecznie! 🙂

"Krzyk orła" to siódma część przygód Lisbeth Salander i Mikaela Blomkvista. Trzy pierwsze książki są autorstwa Stiega Larssona, kolejne napisał David Lagercrantz. Pod koniec 2021 napisanie trzech kolejnych tomów serii Millennium powierzono Karin Smirnoff.

Nawet nie zdajecie sobie sprawy z jakimi obawami, ale i oczekiwaniami podchodziłam do tej kontynuacji, Saga Millennium jest bowiem szczególnie przeze mnie ukochaną, to jedna z tych serii, do których mogę powracać kilkukrotnie i nigdy nie mam dość.

Oczywiście, kto jak kto, ale Lisbeth nie może mieć zwyczajnej rodziny, jej siostrzenica nie dość, że ma szczególne zdolności, które można przypisać tylko genialnym umysłom, to na dodatek nie czuje bólu. Nie muszę dodawać, że są ludzie, którzy z wielką ochotą korzystają z tychże umiejętności. Gdy matka znika, babka umiera, a ona sama jest pod ścisłą obserwacją podejrzanych typów, dziewczynka zwraca się do jednej znanej jej krewnej — Lisbeth Salander. Jej drogi ponownie krzyżują się z Mikealem, który na wieść o niepojących pogłoskach na temat narzeczonego jej córki, także prosi ją o pomoc.

Cóż mogę rzec? Po lekturze jestem niczym ukochany drink Jamesa Bonda: wstrząśnięta, niezmieszana. Początkowo styl pisania Smirnoff zdawał mi się trudny i ciężki w odbiorze, jednakże ku mojemu zdumieniu i zadowoleniu rzecz jasna, wsiąkłam w opisywaną historię i już nic nie stało na przeszkodzie, by czytać, chłonąć, przeżywać, no może poza kilkoma dłużyznami, które sp...

Podziwiam autorów, którzy znajdują w sobie odwagę próbując sił wchodząc w buty innych znanych twórców. W wypadku tej serii jest to w ogóle niezwykła śmiałość, gdyż rzecz rozchodzi się o jeden z najlepszych cyklów kryminalnych - mowa o “Millenium” Stiega Larssona.

Warto być dzielnym, ważne jednak, by mierzyć siły na zamiary - granica między bohaterstwem a brawurą czy zuchwałością jest wyjątkowo krucha. Niemniej daję szansę Karin Smirnoff, pierwsza część jej trylogii “Pojechałam do brata na południe” była fenomenalna.

Czy ten sukces powtórzy jej wersja losów Salander i Blomkvista?

Być może na to pytanie odpowiedzą najlepiej ci, którzy “Millenium” nie czytali. Mam wrażenie, że w moim krwiobiegu jest już taka dawka sympatii i pewnej zażyłości z bohaterami Larssona, iż nie jestem w stanie pozostać obiektywna. Z drugiej strony takie spotkanie “po latach” - pełne oczekiwań - może głęboko rozczarować..

Ścieżki Lisbeth i Mikaela niespodziewanie krzyżują się w małym miasteczku na północy Szwecji. On wybiera się właśnie na ślub córki, ona zmuszona jest zająć się swoją nastoletnią siostrzenicą, Svalą. Dziewczynka jest niezwykle błyskotliwa, to trochę taka młodsza wersja Salander. Nie sposób jej nie polubić.

“Krzyk orła” wciąga i trzyma w napięciu, choć samo tempo akcji pozostaje dosyć stonowane. Co by nie mówić Smirnoff wie jak oddać mroczny klimat s...

“Krzyk orła” to siódmy tom znanej na cały świat kryminalnej serii Millenium, ale pierwszy napisany przez Karin Smornoff, ze względu której sama skusiłam się na lekturę, mimo że wcześniej z serią nie miałam do czynienia. Zatem mogę potwierdzić, że książkę można również traktować jako powieść osobną. Powieść, która nie tylko jest dobrze zbudowana pod względem stylu i intrygi kryminalnej, ale i która porusza bardzo ważne dla świata współczesnego tematy - mianowicie historia toczy się w małej szwedzkiej wiosce, w której ma powstać największa na świecie farma wiatraków. No właśnie, tym tematem jest problem niewystraczających pokładów energii, na którą przez całą technologię zapotrzebowanie jest ogromne, a źródeł jest mniej - ze względu na wyniszczenie planety, teraz raczej opierać możemy się przede wszystkim na odnawialnych źródłach energii. I tak przyglądamy się przepychankom polityczno-biznesowym już na poziomie planowania oraz podejściu zwyczajnych, mieszających w tym miejscu ludzi. Poza tym wątkiem jest też coś, co pod względem emocjonalnym trafiło do mnie mocniej - wątek 13letniej niezwykłej dziewczynki i jej dalszych losów, które są niejasne po zaginięciu jej matki. Oczywiście w to wszystko uwikłani są głowni bohaterowie - Mikael Blomkvist i Lisabeth Salander. W książce panuje bardzo fajny surowy klimat - północ Szwecji, pierwsze śniegi, zimno pogodowe, ale mieszkających tam ludzi doskonale pasują do naszej aktualnie pogodowej aury. Jest to więc lektura nie tylko dla fa...

Jakie było ostatnio Twoje największe rozczarowanie?

U mnie niestety było to kilka książek, ale na czele stanął „Krzyk orła” autorstwa Karin Smirnoff.

„Krzyk orła” to siódmy tom z cyklu „Millennium” zapoczątkowanego przez Stiega Larssona. Sama trylogia Larssona była czymś fascynującym i odniosła naprawdę ogromny sukces. Później kontynuacji podjął się David Lagercrantz i jego kolejne trzy książki dało się przeczytać jednak nie oszukujmy się - były one słabe. Natomiast książki Karin Smirnoff po prostu nie da się czytać. To znaczy niby się da, ale po co skoro wpędza to Czytelnika w dyskomfort?

Próbowałam „Krzyk orła” porównywać do poprzednich książek „Millennium”, ale i próbowałam potraktować ją jako osoby byt. W ani jednym z tych przypadków nie byłam w stanie powiedzieć o tej książce niczego pozytywnego. Chociaż nie, sam pomysł na fabułę był ciekawy i można było z niego wycisnąć naprawdę wiele. Na tym pozytywne słowa się kończą.

Język jest dziwny i strasznie męczący. Równoważniki zdań, skróty, przeskoki, do tego narracja, która przeplata się z przemyślaniami za każdym razem innego bohatera. Jeden wielki mętlik i poplątanie z poplątaniem. Intryga jest nijaka, a spoty akcji są strasznie irytujące.

Sami bohaterowie to zupełnie inne osoby. Lisbeth jak nie Lisbeth tylko marna podróbka w dodatku podczas kryzysu wieku średniego. Bloomkvist nijaki, bezbarwny, bez ambicji. Dosłownie jakbym czytała o st...

Ktoś chce przejąć naturalne tereny Szwecji. Budzą one zainteresowanie zarówno globalnych korporacji, jak i organizacji przestępczych.

Do miasteczka przybywa także Lisbeth, na ona zostać opiekunom Savli, się jej siostrzenicy, której matka niedawno zniknęła. Savli ma wielki talent i wielki kłopot. Ktoś ją obserwuje.

Na pomoc wybiera się także pracownik magazynu Milenium – Mikeal. A raczej były pracownik, bo magazyn ma już nie być drukowany. A to nie jest jedyną zmartwienie mężczyzny. Niepokoją go plotki o mężczyźnie, którego ma poślubić jego córka.

Jak te wszystkie historie łączą się ze sobą? Co zrobisz bohaterowie kiedy skrywana prawda zacznie wychodzić na jaw?

Wielowątkowa, złożona, wciągająca historia, która ukazuje różne tematy, ludzkie oblicza i problemy, tło Szwecji i niebezpieczne tajemnice.

Jeśli chodzi o "Millennium", przeczytałam tylko trylogię Larssona, nie ciągnęło mnie do tomów 4-6 po przeczytanych opiniach, ale chciałam sprawdzić, jak poradziła sobie Smirnoff z wysoko postawioną poprzeczką i stwierdzam, że całkiem dobrze. Klimat podobny co u Larssona jest, akcja jest, tajemnice są, świetnie skrojona intryga również. Ja polecam!

I oto doczekaliśmy się siódmej części cyklu "Millenium".
Dużo się spodziewałam po tej kontynuacji, znając wspaniałą trzytomową sagę rodziny Kippów Karin Smirnoff, i muszę przyznać, że tak całkiem to się nie zawiodłam.

Pełna recenzja tutaj https://nakanapie.pl/recenzje/do-7-razy-sztuka-krzyk-orla