Wracam do domu

Najchętniej napisałabym tylko, że to był majstersztyk i na tym zakończyła, bo trudno pisać o czymś, co jeszcze buzuje w trzewiach.

Dawno nic mnie tak nie przygnębiło, jak ta trylogia. Dawno też nic mnie tak nie poruszyło. Potrzebuję teraz detoksu, lecz absolutnie nie żałuję, że poznałam losy Jany, głównej bohaterki.

To jest literatura piękna mówiąca o sprawach brzydkich, bolesnych, przerażających, a nawet obrzydliwych. I mówi o tym w sposób naturalistyczny, momentami odstręczający, przy tym jednak wciąż piękny.

Janę otoczyła śmierć, agresja, zobojętnienie na los bliźniego i autorka wybitnie dobrze pokazała, ze to wszystko działa jak gra „podaj dalej”. Pokolenie po pokoleniu przekazuje kolejnemu to, co najgorsze. I gdzieś w tym wszystkim jest ona, Jana, zamknięta na świat, a jednak tak bardzo pragnąca się na niego otworzyć.

Zakończenie wywołało u mnie lawinę łez. Niby powieść urywa się nagle, ale to było mocne uderzenie emocji.

Kłaniam się w pas tłumaczce Agacie Teperek, bo dokonała niemożliwego. Cała trylogia pisana jest bez znaków interpunkcyjnych (prócz kropek) i momentami zachodziłam w głowę jak Pani Agata to zrobiła, że mimo trudnego zadania, wyszła z tej próby zwycięsko.

Czytajcie, bo to jest prawdziwa perła.

Zawsze, gdy mam do czynienia z zakończeniem wielotomowej sagi tworzę indywidualny ranking oceniając, który tom wypada gorzej, który lepiej. Miano czarnej owcy tego stada otrzymuje tym razem ten finałowy.

Dalej odnajdziemy w niej tematykę rozgrzewającą do czerwoności jak molestowanie, przemoc, czy kazirodztwo, dalej będziemy świadkami rodzinnych dramatów. Odniosłam wrażenie jakby pomysł na brzmienie tej sagi nieco się wyczerpał, czy też wymknął spod kontroli samej autorce, gdyż rozwiązania fabularne nie zrobiły na mnie już takiego wrażenia jak było w dwóch poprzednich tomach.
Sama postać niezwykle charakternej Jany traci gdzieś swój wigor. Chciałam ją widzieć, jak niestrudzenie walczy z pastorem Silasem o zwłoki swojego brata, jak uciera mu nosa. Bywają momenty, w których bohaterka jest nieco rozmyta, zachowuje się czasami irracjonalne, czegoś mi w tej postaci brakowało, to nie była ta sama Jana, która poznałam w poprzednich tomach.
Być może zbyt mocno zaostrzyłam swój apetyt, pogoń za króliczkiem zakończyła się fiaskiem.

Wracam do domu to wciąż dobre zwieńczenie sagi, odkładam ostatni tom na półkę wciąż czując lekki niedosyt, ale i chęć by od nowa zanurzyć się w sekrety rodziny Kippów.