Opinia na temat książki Miłość, proszę pani

“Miłość jak burza, jak piorun. Niepotrzebna i powikłana. Uczucie jest dobre, jeśli obejmuje dwie osoby. Jeśli jednak wiąże więcej - zawsze będzie z tego jakiś dramat”.

Dwudziestolecie międzywojenne, czas trudny, niepewny, pełen sprzeczności, ale i nadziei. Bogactwo i przepych, a obok skrajna bieda.

Dwie kobiety, Irena i Teresa różnią się od siebie kompletnie wszystkim, statusem społecznym, pochodzeniem, poglądami. Na przemian poznajemy ich niełatwe koleje losu. Irena Krzywicka - postać autentyczna, przyjaciółka Tadeusza Boya Żeleńskiego, kobieta wykształcona, pisarka, feministka walcząca o prawa kobiet. Teresa - postać fikcyjna - to kobieta, która nie ma niczego, zdominowana, wykorzystywana przez mężczyzn, zakompleksiona, biedna, nieradzi sobie z trudną codziennością.

Wyraźnie czujemy klimat i atmosferę tamtych czasów. Pani Agnieszka porusza trudne, ciężkie tematy. Kobiety, którym przyszło żyć w niesprzyjających im czasach, były dyskryminowane całkowicie zależne od mężczyzn, nie mogły o sobie decydować. Bezkarność mężczyzn, bezradność ubogich kobiet, narzucone normy społeczne. Opowieść przepełniona, kontrastami, rażącą niesprawiedliwością, biedą, przeżywanymi dramatami.

Prawda historyczna idealnie współgra z fikcją literacką. Wyraźnie ukazany kontrast, przepaść i podział społeczny. Determinacja, marzenia, namiętności…

Nie jest to łatwa opowieść, mocno, emocjonalnie angażuje, trudno przejść obok niej obojętnie, daje do myślenia. Wartościowa, mądra, nietuzinkowa. Wzbudzała we mnie wewnętrzny sprzeciw, niemoc, chwilami wręcz gniew. Bardzo polecam!