Miłość, proszę pani

“Miłość jak burza, jak piorun. Niepotrzebna i powikłana. Uczucie jest dobre, jeśli obejmuje dwie osoby. Jeśli jednak wiąże więcej - zawsze będzie z tego jakiś dramat”.

Dwudziestolecie międzywojenne, czas trudny, niepewny, pełen sprzeczności, ale i nadziei. Bogactwo i przepych, a obok skrajna bieda.

Dwie kobiety, Irena i Teresa różnią się od siebie kompletnie wszystkim, statusem społecznym, pochodzeniem, poglądami. Na przemian poznajemy ich niełatwe koleje losu. Irena Krzywicka - postać autentyczna, przyjaciółka Tadeusza Boya Żeleńskiego, kobieta wykształcona, pisarka, feministka walcząca o prawa kobiet. Teresa - postać fikcyjna - to kobieta, która nie ma niczego, zdominowana, wykorzystywana przez mężczyzn, zakompleksiona, biedna, nieradzi sobie z trudną codziennością.

Wyraźnie czujemy klimat i atmosferę tamtych czasów. Pani Agnieszka porusza trudne, ciężkie tematy. Kobiety, którym przyszło żyć w niesprzyjających im czasach, były dyskryminowane całkowicie zależne od mężczyzn, nie mogły o sobie decydować. Bezkarność mężczyzn, bezradność ubogich kobiet, narzucone normy społeczne. Opowieść przepełniona, kontrastami, rażącą niesprawiedliwością, biedą, przeżywanymi dramatami.

Prawda historyczna idealnie współgra z fikcją literacką. Wyraźnie ukazany kontrast, przepaść i podział społeczny. Determinacja, marzenia, namiętności…

Nie jest to łatwa opowieść, mocno, emocjonalnie angażuje, trudno przejść obok niej obojętnie, daje do myślenia...

„Miłość proszę pani” to jedna z lepszych książek jakie ostatnio miałam okazję przeczytać. Przedstawia ona ogrom problemów, z jakimi musiały zmierzyć się kobiety w okresie międzywojennym.

„Miłość proszę pani” to książka, opisująca los dwóch kobiet. Jedną z nich jest Irena. Osoba, która pochodzi z zamożnej rodziny. Wychodzi za mąż za Jurka, a ich małżeństwo jest dość ekscentryczne. Z podroży poślubnej wrócili wzbogaceni nie tylko o nowe doświadczenia i wrażenia, ale również wzbogaceni o jedną osobę. Kobieta zaszła w ciąże. Czy była gotowa na dziecka? Nie bardzo. Czy mieli pieniądze by utrzymać się? Również nie bardzo. Irena nie pracowała, a Jerzy był studentem prawa. Ich stan był jednak chwilowy.

Druga osobą jest Teresa, która pochodziła z niższej klasy społecznej. Często chodziła głodna i zmęczona. Ojciec zostawił jej matkę i odtąd musiały same o siebie zadbać. A jak wiadomo o pracę dla kobiet w tamtym okresie nie było łatwo.

Kiedy się spotykają, Irena miała wszystko męża, kochanka, dzieci, wykształcenie i dobrobyt. Teresa była na samym dole. Brakowało jej wszystkiego. Pracy i pieniędzy, ale również miłości i szczęścia. Miała dwa marzenia. Pierwsze – chciała wyrwać się z swojej szarej codzienności i zacząć żyć na własny rachunek. Drugie – chciała by ktoś się o nią zatroszczył.

Książka w pełni oddaje klimat dwudziestolecia międzywojennego. Ukazuje różnice społeczne oraz wielkie zmiany jakie zac...

Gdybyście mogli porozmawiać z kimś kogo podziwiacie kom byłaby ta osoba?

Najnowsza powieść Pani Agnieszki Jeź ma nie tylko piękną klimatyczną okładkę, lecz także urzekające wnętrze.
"Dorosłego człowieka powinno zajmować coś innego. Wie Pani co?
Miłość, proszę Pani."
Uwielbiam książki w których autorowi udaje się zabrać czytelnika w podróż, a gdy dodać do tego mocne kobiece postaci jest doprawdy idealnie.
Dwie kobiety, dwa skrajnie różne światy. Irenę Krzywicką i Teresę Kulebiankę dzieliło dosłownie wszystko. Podczas , gdy pierwszej udało się odnieść sukces i poukładać życie wedle swych planów, Teresa walczy o wyrwanie się ze szponów biedy wszystkimi dostępnymi jej sposobami.
Obie panie nie są wolne od problemów, a jednak nigdy się nie poddały i to również sprawia, że fabuła staje się dużo bardziej interesująca.
Historia jest opowiadana naprzemiennie z perspektywy obu głównych bohaterek, co pozwala lepiej je zrozumieć.
Na uwagę zasługuje ponadto epoka w której została osadzona akcja książki- jest to okres dwudziestolecia międzywojennego - czas rozwoju sztuki i literatury, przepychu i skrajnego ubóstwa. Jednym słowem-dominują kontrasty. Słynne kawiarnie, przedstawienia teatralne a przy tym postaci które żyły naprawdę, przede wszystkim Tadeusz Boy-Żeleński.
Szybko wciągnęłam się w tę opowieść w głębi duszy kibicując zarówno Irenie jak i Teresie.
Autorka w sposób niezwykle realistyczny kreśliła portrety psychologiczne nadając ...

"Miłość proszę Pani" to książka, która przyciąga wzrok czytelnika przepiękną okładką, która koi nerwy.. Opowiada o czasach międzywojnia, a więc wyobrażacie sobie, nie jest to tylko lekka i delikatna lektura..
To książka, która jest jednym wielkim kontrastem tak bym to nazwała, z jednej strony spotykamy Irenę, która jest bogata, świetnie sobie radzi w obecnych czasach, ma męża, dzieci, jest mądra, obyta, niczego jej nie brakuje... ba! Irena ma nawet kochanka, bo przecież i mąż i kochanek szaleją na punkcie kobiety.. a ona cóż.. lubi swoją odskocznię..
Ale jest też Teresa, która już od dziecka widzi najgorsze rzeczy i to u siebie w domu, widzi jak ojciec źle traktuje jej matkę, po czym znika, wraca za jakiś czas i historia się powtarza.. Kobieta jest sama z dziećmi a Teresa zaczyna jej pomagać, opiekuje się siostrami.. ale też ma jedno wielkie marzenie, chce tańczyć.. Czy uda jej się je spełnić? Może ktoś jej pomoże?
Losy tych dwóch różnych kobiet na pewno splotą się ze sobą, jednak.. Czy to coś zmieni?
To zdecydowanie książka o kobietach i dla kobiet, porusza bardzo ważne tematy, które.. o zgrozo są bardzo aktualne w dzisiejszych czasach... są to: bieda, problemy rodzinne.. I uwaga: aborcja.. tak.. przecież, kobiety od zawsze muszą sobie jakoś radzić.. prawda? Bo na końcu to kobieta ma problem.. Jednak niektóre opisy, były tak realne, że aż miałam ciarki na ciele podczas lektury..
Zdecydowanie polecam kobietom, może nie nastolatkom, ale kobiety na pewn...

Mimo wszystko trzeba działać- nawet gdyby miało to zmienić życie jednej tylko kobiety – warto.

Słynna Ziemiańska, teatr, salony Literackie, dwadzieścia międzywojennych lat, nadzieja, zwątpienia. Obraz życia w tamtej epoce.

Mamy tutaj dwie kobiety. Pierwsza z nich Irena ma pozornie wszystko. Męża kochanka wymarzone dzieci, wykształcenie i dobrobyt. Czego może jej brakować? Kobieta odważna, skandalistka, demoralizatorka uwikłana w romans. To barwna, charakterna i ciekawa postać.

Teresie za to brakuje. Brakuje jej pracy i pieniędzy, a także miłości i szczęścia. Biedna rodziną, z której chciała się wyrwać los dal jej słabe karty, a życie wysoki rachunek za pragnienia.

Obie bardzo się różnią, szczególnie w momencie gdy się spotykają- jedna jest na szczycie, a druga na dnie. A mimo to, a może właśnie dzięki tym różnicom ta znajomość odmienia je obie.

Poza realiami tamtej epoki widzimy tutaj ludzkie dylematy, kobiece problemy, przyjaźnie. Ciekawa książka.

Autorka potrafi pisać powieści historyczne i właśnie najnowsza "Miłość, proszę pani" jest kolejnym tego dowodem. Tytułowa miłość może sugerować, że powieść to romans - jednak nic bardziej mylnego. Owszem, nie obejdzie się bez porywów serca, jednak to walka o siebie, w czasach temu niesprzyjającym, będzie osią tej historii.

Sama tematyka jest ciężka i w moim odczuciu przygnębiająca. To co spotyka bohaterki wywoływało u mnie duże poczucie niesprawiedliwości, złość i niechęć. Najgorsze jednak w tym wszystkim jest to, że chociaż ta historia jest fikcyjna, to takie rzeczy działy się naprawdę. To nie jest historia na odstresowanie się, a właśnie niosąca ogromny ładunek emocjonalny.

Autorce udało się odtworzyć klimat i atmosferę epoki, dobrze pokazać realia historyczne, a w to wszystko wpleść zajmującą fabułę. Podoba mi się pomysł, wykonanie i to, że książka przyniosła chwilę zastanowienia.