Przewina

“Przewina” Agnieszki Jeż jest trzecim tomem serii Sprawy Soni Kranz, który jednak opisuje osobną, zamkniętą zagadkę kryminalną, więc można po niego sięgnąć niezależnie od tomów pozostałych. Choć sama zachęcam do lektury również “Pomroki” i “Pastwy”, gdyż rola głównej śledczej, Soni Kranz, jej życia prywatnego, ma duże oddziaływanie na to, co wydarza się w jej życiu zawodowym, a także dlatego, że według mnie, to jest jedna z najlepiej wykreowanych postaci detektywów w polskiej literaturze kryminalnej.

Historia “Przewiny” rozgrywa się w dużej mierze w jednym miejscu - jest to ośrodek uzależnień. Tam dochodzi do potencjalnej zbrodni, tam toczy się spory kawałek śledztwa i to właśnie tam rozgrywają się sceny, która uważam za mistrzowskie - to sceny rozmów z pacjentami ośrodka, a jednocześnie potencjalnymi świadkami, a może i podejrzanymi? Ich dialogi, ta gra pomiędzy Sonią a jej rozmówcami, to jak na siebie oddziałują, co w czasie tych rozmów wychodzi - naprawdę dawno nie czytałam tak doskonale rozpisanych scen! Sama intryga też jest bardzo nieszablonowa, zaskakująca i wiąże zarówno tematów trudne psychologicznie, jak i historię tego miejsca, które jest przecież prawdziwe, albo przynajmniej na prawdziwym wzorowane. Ponadto bardzo ważny jest tutaj też wątek psychologiczny, zagadnień związanych i ze sprawą, i z prywatnym życiem głównej bohaterki, które powoli powinno wskakiwać w zdrowy rytm, ale jednak ciągle zdarzają się wyboje. To kryminał bliski codzienności, norm...

To moje trzecie spotkanie z komisarz Sonią Kranz i już wiem, że nie ostatnie, z czego się ogromnie cieszę. Już po pierwszych dwóch tomach #pomroka i #pastwa wiedziałam, że autorka ma ogromny talent i powieści zrobiły na mnie ogromne wrażenie.

Podczas porannego spaceru z psem Sonia Kranz jest świadkiem dziwnych wydarzeń w ośrodku odwykowym Ostoja. Tego samego dnia w ośrodku zostaje znaleziony martwy Tadeusz Cichosz w swoim łóżku. W tej sprawie nic nie jest oczywiste, ani przyczyna śmierci, ani kto do niej doprowadził ponieważ wszystko wskazuje, że nie było to samobójstwo. Komisarz zaczyna prowadzić śledztwo i przesłuchania pracowników i pacjentów. Tropy prowadzą do historii, która wydarzyła się kilkadziesiąt lat temu.

Sonia Kranz nie tylko musi zmierzyć się ze śledztwem, ale również demonami przeszłości, które coraz częściej wracają jak bumerang.

To niesamowicie fascynująca historia, misternie zbudowana fabuła, co chwilę zwroty akcji i kiedy czytelnik myśli, że już nic go nie zaskoczy wtedy autorka odpala dynamit. To niewątpliwie kawał dobrego kryminału. Bohaterowie z krwi i kości, nie przerysowane postacie, które mają swoje wady i problemy. Bardzo zaskakujący finał śledztwa, który wgniata w fotel.

@agnieszkajeż we wspaniały sposób splata intrygę z warstwą obyczajową. Zagłębia się w ludzką psychikę. Pisze o relacjach międzyludzkich, traumach i koszmarach. Totalny sztos i must h...