Moja znikająca połowa

"Najtrudniejsze w stawaniu się kimś innym było podjęcie decyzji, że chce się to robić. Reszta to już tylko logistyka."

Bliźniaczki Stella i Desiree choć są czarne to ich skóra jest biała jak mleko. W wieku 16 lat postanawiają zmienić swoje życie i uciekają z małego rodzinnego miasteczka Mallard, którego nie ma nawet na mapach. Los sprawia, że ich drogi się rozchodzą. Desiree pozostaje czarna i wiąże się z czarnoskórym mężczyzną. Po dziesięciu latach uciekając od przemocowego męża wraca wraz z córką do Mallard. Stella zaś wybiera inną drogę. Zrywa kontakt z rodziną, odcina się od siostry i wychodzi za białego mężczyznę, który nic nie wie o jej przeszłości i pochodzeniu. Po latach rozłąki, życia sióstr złączą się ponownie – tym razem za sprawą ich własnych córek.

„Moja znikająca połowa” to powieść z krwi i kości z świetnie wykreowanymi bohaterami. To właśnie one są największą zaletą powieści. Są bardzo prawdziwe. Mają swoje wady i zalety, podejmują decyzje które rzutują na ich życie. Jednocześnie Bennett pisze ładnym, prostym stylem, więc przez książkę się płynie, a akcja wręcz pochłania.

Niezwykle ważnym elementem opowiadanej przez autorkę historii jest poszukiwanie swojej tożsamości, towarzyszących temu procesowi problemach i ograniczeniach czy akceptacji otoczenia. Bennett pisze również o próbach zerwania z przeszłością, wyrwania się z narzucanych społecznie ról oraz różnych obliczach rasizmu. Brak tolerancji, perspektyw i poniżanie są tu wręc...

„Moja znikająca Połowa to książką, do której zasiadasz wieczorem, a kończysz ją nad ranem. To jedna z tych powieści, która pochłania czytelnika w całości, czyta się jednym tchem. Jest tak piekielnie dobra, tak mocna, odważę się powiedzieć, że wręcz idealna. Fascynująca historia o tożsamości rasowej, o tym kim jesteśmy i kim chcieli byśmy być, o kłamstwie i miłości, a przede wszystkim o wierności sobie i swojej rodzinie. Opowiadana przez pokolenia, wieloma głosami, gdzie każdy rozdział jest jak mała część układanki, dopóki jej nie ułożysz, nie zobaczysz pełnego jej obrazu. Styl pisania Bennett jest tak wyjątkowy, że po zakończeniu będziemy pamiętać nie tylko o samej historii, ale również o bohaterach. Bohaterach, którzy powoli wpuszczają nas do swojego życia, żeby pokazać kim tak naprawdę są, tak realnych, wręcz namacalnych, że poprzez strony czuć ich samotność, smutek i desperację.
Mam poczucie, że cokolwiek o niej napiszę, nie uda mi się w pełni pokazać tego jaka jest dobra, ale jeśli macie przeczytać w tym roku jedną, ostatnią pozycję, niech to będzie ta.

Na pierwszy rzut oka dramatyczna saga rodzinna. Dzieje pięciu kobiet: babci, jej dwóch córek bliźniaczek, a każda miała po jednej córce. Wszystkie czarne, ale tylko jedna o czarnej jak heban skórze.

Sięgając trochę głębiej, autorka wzięła się za problematykę segregacji rasowej oraz rasizmu w najgorszej formie, a talże koloru skóry i akceptacji swojego losu przez czarnoskórego człowieka ( choć jak się okazuje jego skóra może być biała, „bielsza niż u Greków”). Rzecz dzieje się w Ameryce, miejscu z niechlubnym podejściem do tematu i w przeszłości, i obecnie. Ten wątek jest ciekawy i mnie - Polkę interesuje, ale aż tak dotkliwie nie porusza.

Trzecia warstwa to problemy uniwersalne: poczucie tożsamości i próba odpowiedzi na pytanie, czy można się odciąć od swoich korzeni i pozbawić ich swoje dzieci. Być człowiekiem znikąd, a przy okazji wybudować sobie nowy świat oparty na kłamstwie. Jaka jest szansa, że prawda się o nas nie upomni? I czy mamy szansę być w tej sytuacji szczęśliwi na dłuższą metę?
Do tego kontrowersyjne tematy poruszane na marginesie, takie jak np. przemoc domowa, tożsamość płciowa, homofobia, wykluczenie, konsekwencje dokonywania wyborów pod wpływem chwili. Mnie, z powodów osobistych (jestem mamą bliźniaczek), wciągnął temat więzi między bliźniętami i ich odmienności. Choć jednojajowe, pochodzące z jednego zalążka, na zewnątrz identyczne, choć kształtowały je te same uwarunkowania, wydarzenia, dom rodzinny, środowisko - wyrosły na skraj...

Videorecenzja: