Na progu

Gra toczy się między racjonalnym doktorem psychiatrii Paulem Lacasse, a pacjentem Thomasem Roy'em, który trafia na odział psychiatryczny w stanie katatonii. Z jednej strony, to co jest udziałem Thomasa nie da się wytłumaczyć racjonalnymi przesłankami, a z drugiej strony podejście doktora do swojej pracy, która u progu emerytury nie traktuje już jako wyzwania, a raczej dogrywanie, zaczyna się zmieniać właśnie pod wpływem tego wyjątkowego pacjenta.

Historia w głównej mierze opiera się na rozterkach Roy'a oraz Lacasse'a. Multum przemyśleń, rozważań i rozmów pomiędzy Paulem, a jego koleżanką z pracy, między nimi, a dziennikarzem, które momentami powielają tę samą myśl. Często jest dosłownie powtarzanie przez bohaterów tego samego przy użyciu nieco innych słów w kolejne rozmowie. Odnosiłam wrażenie, iż dokonuje się tu rozbierania myśli na pojedyncze słowa, a tychże słów na poszczególne litery - że tak obrazowo nakreślę formułę rządzącą fabułą "Na progu". Przez co akcja nie posuwa się specjalnie na przód, a dryfuje wokół tematu. Wciąż tkwimy w miejscu i wcale nie pobudza to czytelnika do nadawania większego sensu temu, co czyta. Wypadki są tu przewidywalne, a mozolnie prowadzona akcja, przeciąganie w czasie tego, czego spodziewamy się już po wstępnym rozpoznaniu przypadku Roy'a nie buduje napięcia. Mnie wręcz zniechęcało do dalszego poznawania historii, stąd też tyle czasu poświęciłam tej książce. I prawdę mówiąc, na darmo. Nic mnie w niej nie urzekło. Żaden element nie st...

Zabierałem się do tej lektury z ciekawością ale także z lekkim powątpiewaniem. Wielu chciało już naśladować Mistrza Horroru, jednak niewielu się to udawało. Po lekturze "Na progu" stwierdziłem, że Patrick Senecal pisząc tę powieść nikogo nie naśladował, zaś sam stworzył wspaniały majstersztyk. Nie często a właściwie nie pamiętam już kiedy zdarzało mi się doznawać uczucia tzw. "gęsiej skórki" w trakcie czytania. Czytając "Na progu" przypomniałem sobie o tym odczuciu, doświadczając go na całym ciele. Po zakończonej lekturze stwierdziłem, że Senecal zasługuje na miano mistrza. Od dziś mogę śmiało wymieniać go obok Kinga jako wartego czytania pisarza.