Nad rzeką marzeń

W sumie podobała mi się fabuła. Dojrzała kobieta, kilka lat po śmierci męża, kiedy dzieci chcą umieścić ją w domu spokojnej starości (ona ma tylko 49 lat – dla kogo tylko, dla tego tylko ja mawia moja progenitura), postanawia kupić urzekający pensjonat, zmienić miejsce zamieszkania, pochwalić się światu swoim rękodziełem, zacząć na nowo życie.
Nieoczekiwanie pewien mężczyzna burzy jej spokój, a jego dwie córki, stają się towarzyszkami jej życia. Pogniewana na nią córka, po pewnym czasie przyjeżdża do matki. I zdaje się, że również jej świat zaczyna się zmieniać.
Wyjątkowo ciepła i miła opowieść o dojrzałych ludziach i ich sposobach radzenia sobie z samotnością i codziennym życiem. Wzruszająca historia Grace, która dopiero w nowym, nieznanym miejscu poznaje smak bezinteresownej miłości i zwykłej ludzkiej życzliwości. Pokonując przeciwności, głównie w postaci nieprzychylnych dzieci i ich rodzin, po raz drugi znajduje mężczyznę z którym chce żyć.
I wszystko byłoby fajnie, gdyby nie…
Ostatnio przeczytałam kilka książek w których tematyka religii, wiary, Boga stanowiła nieodłączny element życia bohaterów. I o ile przyzwyczaiłam się, że w tych książkach mężczyźni nie piją piwa, a coca colę, o tyle wątki duchowe stanowiły element uzupełniający. Tutaj jest inaczej. Więcej jest obecności Boga, poszukiwania u niego wsparcia, otuchy. Więcej rozterek, które trzeba rozwiązać właśnie podczas modlitwy. Więcej mszy i kościoła.
Przyznaję, że jak dla mnie trochę za dużo teg...