Opinia na temat książki Nadzieja umiera ostatnia

Pewnie nigdy nie dowiedziałabym się o istnieniu tej książki, gdyby nie książka-wywiad „To nie deszcz, to ludzie”. Podczas lektury obydwu tych pozycji uderza nie tylko ogrom cierpienia, jakie zgotowali Żydom naziści, ale także to jak los potrafi być nieprzewidywalny.

Strach, poniżenie, śmierć panująca dookoła, niepewność jutra, osamotnienie – czy można się podnieść po takiej traumie i dalej żyć?

Mamy dziś wielkie zainteresowanie tak zwaną „literaturą obozową”, która choć czerpie z prawdziwych wydarzeń, często jest jednak daleka od faktów czy realiów historycznych. „Nadzieja umiera ostatnia” jest natomiast książką wspomnieniową, napisaną przez uczestniczkę tych strasznych zdarzeń. Pomimo ogromu smutku daje jednak nadzieję na to, że nawet w najgorszych czasach są małe iskierki dobra.

Smutne jest też to, że książka jest obecnie zapomniana, ja swój egzemplarz wypożyczyłam z biblioteki, a konkretnie z jej magazynu.

Doskonałym dopełnieniem książki jest wywiad wspomniany przeze mnie na początku. Tam dowiemy się także jak potoczyły się późniejsze losy Haliny Birenbaum, a także jak przeżyła swoje życie z piętnem ocalałej z zagłady.
Osobiście – jeśli mam czytać o losach Żydów podczas wojny, wybieram takie pozycje, a nie ugładzone produkty marketingowe.