Opinia na temat książki Narodziny wilczycy

"Życie toczy się po swojemu, utartymi drogami nie bacząc na to że zabrakło czyjegoś kroku, głosu.."

Drugi tom rozpoczyna się dość przewrotnie, gdyż zamiast bezpośredniej kontynuacji przenosimy się do najczarniejszych dni w życiu Konstancji – do chwili, gdy traci ukochanego męża. Strata bliskiej osoby zawsze boli. Czujemy targające nią emocje, ból, rozpacz i pustkę której nigdy już nie zdoła wypełnić. Lepiej rozumiemy także jej późniejsze relacje z ochmistrzynią Pelasią i zarządcą Hieronimem, którzy wiernie stali u jej boku, strzegąc majątku Wilczego Dworu. To właśnie oni dostrzegli pierwsze zagrożenie, ostrzegając młodą wdowę. „Narodziny wilczycy” to tytuł, który doskonale oddaje przemianę, jaką przeszła Konstancja. Zdeterminowana, by chronić swojego synka oraz rodowy majątek, odkrywa w sobie siłę, która pozwala jej nie poddawać się mimo napotykanych przeszkód. Ujęła mnie swoją wrażliwością, elokwencją, a także niezwykłą bystrością i rozsądkiem. Te cechy pozwoliły jej zdobyć szacunek i uznanie wśród pracowników, co miało szczególne znaczenie w czasach zdominowanych przez mężczyzn. W czasach, w których nie wiadomo komu można zaufać, a nieprzychylne osoby tylko czekają na drobne potknięcie. To niespieszna opowieść o miłości i stracie, sile przyjaźni, odwadze i trudnych wyborach. Zakończenie nie pozostawia wątpliwości, że w trzecim tomie, za który właśnie się zabieram, czeka nas jeszcze wiele emocjonujących wydarzeń.