Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną

Samolubny i manieryczny do bólu kocur w tomie 6. komiksu całkowicie traci dowcip i ironię, z której był dotąd znany, co czyni go postacią dość odpychającą. Tutaj tylko użala się nad sobą ("A jeśli to nie ja jestem centrum wszechświata?") i próbuje odreagować, mszcząc się na ludziach i zwierzętach za to, że dziecko wyprzedziło go na liście priorytetów u młodej żony zięcia rabina. Mam wrażenie, że jest uosobieniem niewierzących Żydów (porte parole autora?), którzy kierują się w życiu rozsądkiem, zyskiem i miłością własną. Stąd jego krytyczne uwagi w dyskusjach ze swym panem, pobożnym rabinem - o Bogu, o modlitwie itp. Wbrew swym "kocim" przekonaniom, gdy jest mu źle, sam zresztą próbuje nawet modlitwy (gdy trwoga to do Boga), by złagodzić efekt odrzucenia, ale nie potrafi wyzbyć się egoizmu, dlatego monotonia i powtarzalność modlitw go odrzuca, a charakterystyczne żydowskie medytacyjne kiwanie się przy modłach, również nie są w stanie go ukoić. We wcześniejszych częściach pojadł wszystkie rozumy i bywał świeży i zabawny, tu jest zgorzkniały, monotematyczny i - niestety - nudny. Jedyny dowcip, na jaki się autor wysilił, to moment, gdy kot włóczy się w deszczu (z cyklu: na złość mamie odmrożę sobie uszy), by wreszcie stwierdzić, że trzeba z tym skończyć, bo przecież "Chodzenie po wodzie to numer chrześcijan" (s.39).