Nie igraj z pożądaniem

Kolejna część serii o niepoprawnych uwodzicielach zaskakuje. Mnie przynajmniej zaskoczyła swoją lekkością relacji damsko-męskich. I nie, to wcale nie jest źle, choć odbiega od obrazu jaki wytworzyły w nas (we mnie) romanse historyczne. Czy mi się to podoba? Chyba tak, albo inaczej – nie bije mnie po oczach za bardzo.
Oboje są ciekawi. Delia trwa w poszukiwaniu oszusta, który doprowadził jej brata do samobójstwa. Warren za namową pewnej damy ma wyjaśnić nietypowe zachowanie dziewczyny. Okazuje się, że nie tylko wybuchowy temperament Delii stanie mu na przeszkodzie. Ale jako, że wszystkie drogi przeplatają się, to nasi bohaterowie spotkają się nader interesujących okolicznościach, gdzie nie każdy jest tym kim jest w rzeczywistości, i nie każdy jest tym, kim chciałby być.
Dużo jest namiętności w Nie igraj z pożądaniem. Sporo zachowań, które nie wpisują się w utarty obraz, przepychanki słowne, uniesienia i pożądanie. Ale ta mieszanka całkiem dobrze sprawdza się w przypadku naszej pary bohaterów. Droczą się, przepychają słownie, odbijają teksty niczym na meczu krykieta. Robią to jednak na tyle naturalnie, że historię czyta się bardzo szybko i płynnie. Można nawet zapomnieć, że to w założeniach romans historyczny. Szybko, płynnie i w sumie z zainteresowaniem, choć nie ukrywam, że końcówka mnie zaskoczyła. Rozwiązanie zagadki należy do sporych plusów tej książki.
Bardzo dobra książka na niezobowiązujące popołudnie. I nawet jeśli nie pozostanie w mojej pamięci na dłużej, ...