Niebiańskie Pastwiska

Nietypowa space opera. Nietypowa w jak najbardziej pozytywnym znaczeniu: zawiera warstwy dodatkowe, które pogłębiają obraz świata. I absolutnie nie cierpi na tym wątek militarny czy też intryganckie machinacje niektórych bohaterów.
Przede wszystkim to, co w książce początkowo wydawało się być warstwą fantasy, okazało się całkiem science, które w końcówce tak naprawdę uniwersalizmem trąci.
Kapitalne są dysputy podczas Otwarcia Świątyni, dylematy po której stronie stanąć, choć wniosek z nich płynie niewesoły: każde zjawisko, którego działanie wymaga złożonego lub jeszcze nie opracowanego naukowo wyjaśnienia bez najmniejszego trudu potrafimy "umagicznić" czy też "ubóstwić" (taka wariacja prawa Clarke'a). I obudować rytuałami, dogmatami, strukturami zza których już niczego nie widać. Sami - jako ludzkość - się okaleczamy, nie wiem, odruchowo, ze strachu, a może z lenistwa? I trzeba prawdziwej orki na ugorze, żeby się przebić z prawdą naukową.
No i że dla intryganta żadna cena nie jest zbyt wysoka, żeby jego było na wierzchu. Szczególnie, że to nie on płaci.
Pewnie temu końcówka mi gorzko dźwięczy.
Dobra rzecz.

We wszechświecie dogasa największa wojna, jaką pamięta ludzkość. Zrujnowano całe systemy. Wraki dziesiątek orbitalnych miast spadają na ruiny spustoszonych planet. Związek Wspólnych Przestrzeni szykuje się do odbudowy po zdławieniu wojny domowej. Niedobitki pokonanych starają się przetrwać, zwycięzcy zaczynają już walczyć między sobą o łupy.
Na tle zgliszczy korespondent wojenny szuka dla siebie nowych, mocnych tematów. Prywatny detektyw przyjmuje enigmatyczne zlecenie. Generał przegranej strony daje się ponieść rozpaczliwej nadziei dla siebie i swoich żołnierzy. Garstka teoretycznie zwycięskich weteranów odkrywa, że nowi liderzy skazali ich na zagładę – Pniak, Pies i Rachuba zostają uwikłani w wielką politykę i wyruszają na poszukiwanie zaginionej floty. Wojna pokaże jeszcze pazury, wszyscy oni spotkają się w ogniu walki. Niektórzy zaś odkryją, że śmierć to dopiero początek problemów...

Co by dużo mówić jestem zachwycony.
Zarwałem parę nocy, ale było warto.
Niektórzy zarzucają mi, że pisząc swoje recenzję nie szukam głębszego sensu, nie rozumiem przesłań autorów i nawiązań do różnego rodzaju dzieł popkultury.
Ale o co chodzi? Ja czytam dla samej przyjemności obcowania z lekturą, nie rozkładam jej na czynniki pierwsze, bo po co.Każdy robi to co lubi, nie zamierzam analizować książek jak jakiś profesor bez mała.

A wracając do książki solidna pozycja z modnego ostatnio nurtu militarne SF.
Ludzie uwikłani w potężną wojnę, w którą angażują s...