Niech prowadzi nas poker

„Wielka szkoda, że człowiek nie ma możliwości pogadać ze swoim psem (…)”.

Bruno Bromski ma wyjątkową pasję – skoki spadochronowe. Pasję tę dzieli z nim jego ukochana – Olga.
Mężczyzna całkiem niedawno doświadczył w życiu bolesnej straty. Śmierć ojca, który był dla niego autorytetem i przyjacielem, dotknęła go do żywego. Gdy Bruno wydawał się już pogodzony z losem, nieoczekiwanie spadł na niego kolejny cios..
Pewnego dnia jego matka, samotnie mieszkająca w rodzinnym domu, znika bez śladu. Zdezorientowany mężczyzna nie może się z nią w żaden sposób skontaktować. Sąsiad kobiety również nie potrafi pomóc.

Bruno postanawia na własną rękę wszcząć poszukiwania matki. Pomocą służą mu zarówno Olga, jak i zaprzyjaźniony sąsiad oraz przyjaciele z aeroklubu.. a także niezawodny członek rodziny Bruna – Poker – owczarek niemiecki.

Tymczasem ktoś tu toczy niebezpieczną grę o wysoką stawkę.. w swoim rytmie i w swoim tempie metodycznie realizuje obrany cel..

„Niech prowadzi nas poker” zaklasyfikowano jako kryminał. Ale książka ta kryminałem nie jest. To zdecydowanie lekka powieść obyczajowa z wątkiem sensacyjnym. Krótka i przyziemna, przyjemna rozprawa o wadze relacji międzyludzkich, roli rodzinnych więzów i bezinteresownego wsparcia prawdziwych przyjaciół. A wszystko to w otoczeniu subtelnych opisów przyrody i w towarzystwie psiego detektywa.
Jako zwiewna, niezobowiązująca lektura z happy endem może stanowić ciekawy letni „czasoumilacz”.

Kryminał Bożeny Makowskiej „Niech prowadzi nas poker” jest pełen absurdów. Dlaczego? Matka głównego bohatera ginie w niewyjaśnionych okolicznościach – po prostu pewnego dnia nie wraca do domu, a co robi jej syn? Zamiast zawiadomić policję i zgłosić zaginięcie, to na własną rękę rozpoczyna akcję poszukiwawczą.

Na pierwszych stronach książki dowiadujemy się więcej na temat tytułowego Pokera, który okazuje się być psem i on będzie miał spory udział w odnalezieniu swojej pani. Autorka wprowadziła również kilka wątków pobocznych, które akurat do mnie nie przemówiły, ale nie chcę zdradzać całej fabuły.

Niemniej przyznać muszę, że pozycja ta może być uznana za kryminał, gdyż cała akcja poszukiwawcza i przetrzymywanie starszej kobiety budziły niepokój w trakcie lektury, ale również rozbudzały chęci, żeby dowiedzieć się, jak też cała historia się zakończy.

Książki ze zwierzęcymi bohaterami niewątpliwie mają swój urok i kiedy psi bohater gra pierwsze skrzypce na równi z bohaterem ludzkim, to ja jestem kupiona. Gdyby nie ten wątek, to z pewnością moje spojrzenie na tę historię byłoby znacznie sroższe.

Na plus niewątpliwie jest to, że książkę bardzo szybko się czytało i język był również bardzo przystępny, ale jednak pewien niesmak pozostał. Jeśli chcecie się przekonać, co konkretnie mam na myśli, to sięgnijcie po tę pozycję. Być może Wy dostrzeżecie w niej coś więcej.

Ehhh, spodziewałam się kryminału a dostałam co najwyżej obyczajówkę z niezbyt przewrotnym wątkiem sensacyjnym. Wydawało mi się, że motywem przewodnim będzie tytułowa gra karciana, a jak się okazało chodziło o owczarka niemieckiego wabiącego się tak wdzięcznie. I jedyne co mi się spodobało w tej powieści to podejście bohaterów do zwierzaka. Pokazano, że psy potrafią być grzeczne i ułożone jeśli darzy się je odpowiednią uwagą, miłością i poświęca się im czas. Że psy mogą być najlepszymi przyjaciółmi człowieka, iść z nim „łapa w nogę” przez życie. Wracając do samej fabuły - jak dla mnie nuda. Niewiele się działo, dużo rzeczy według mnie nie miało ze sobą sensownego połączenia, za mało wyjaśnień, opisów aby można się było wczuć. Bohaterów praktycznie w ogóle nie poznałam - nie da się w ich żaden sposób ani polubić ani znielubić, są nijacy, wyblakli. Wspominanie dialogów już sobie odpuszczę - powiem tylko, że język był bardzo niecodzienny, wszystkie wymiany zdań były naprawdę sztuczne. Nie będę z przyjemnością wspominała tej powieści.