Niewinna Krew

Mówiłam Wam ostatnio, że bardzo lubię czytać debiuty. Ostatnio mam do nich szczęście. Są rewelacyjne. A przy tym kontrowersyjne i takie naprawdę mocne. Aż momentami człowieka przechodzą ciarki. Tak było również w tym wypadku. Zapraszam Was na moją opinię, bo lektura naprawdę mnie poruszyła.

Nasz bohater od najmłodszych lat, nie wie nawet, jak się naprawdę nazywa. Matka od zawsze nazywała go bękartem. Nie miała dla syna żadnych ciepłych, matczynych uczuć. Potrafiła jedynie go obrażać i tłuc kablem od żelazka nawet za najmniejsze przewinienia. Nigdy nie interesowała się tym, co robił. Najważniejsze było, by jej nie przeszkadzał i był po prostu niewidzialny. Chłopiec miał też dziadka. Lubił go, bo mógł spędzać z nim czas. Jednak to również nie był typowy dziadek. Swoją córkę traktował jak totalne zero. Nie miał do niej szacunku. Nie wylewał też za kołnierz. Za to często chodził na polowania do lasu, na które zabierał chłopaka. Strzelali razem do saren czy dzików, zastawiali wnyki na zające. Młody od najmłodszych lat był przesiąknięty krwią. Krwią niewinnych zwierzątek... Od zawsze czuł się odrzucony przez rówieśników. Nie miał przyjaciół ani nowych ubrań. Zawsze czuł się gorszy. Wszystko miało się zmienić, gdy zaczął uczęszczać do liceum w Krośnie. Jego życie miało się odmienić. Nowi koledzy i koleżanki, pełna anonimowość i czysta karta. Tylko jak być niewidzialnym, kiedy jest się klasową ofiarą... Kiedy czujemy się zbrukani... Jakie są nasze granice wytrzymałości?...

Książka jest krótka, jednak historia w niej zawarta jest długa i głęboka. Przykro czytało się o tym co spotykało tego młodego człowieka. Nie dość, że nie miał znajomych w szkole, to jeszcze nie mógł liczyć na pomoc nikogo dorosłego. Jego matka.. wrr.. aż mi ciśnienie się podnosi jak o niej pomyślę.
Jego matka jest typową rurą, która nie interesuje się swoim dzieckiem, i zachowuje się w stosunku do niego, jakby żałowała, że w ogóle się urodził. Ale oczywiście w stosunku do otoczenia jest sztucznie super. Nie polubiłam jej w trakcie czytania.
Z jednej strony szkoda mi trochę dziadka, który był jedyną ostoją dla Młodego, a tak niefortunnie "się prowadził".

Bardzo bolesna historia i nie mogę powiedzieć, że czytało się ją przyjemnie, bo każda strona aż bolała z powodu tego co Młody przeszedł. Ale jednocześnie jest to bardzo mocna i ważna lektura. Myślę, że mogę ją polecić, by otworzyła oczy szerzej na otaczający nas świat i warto po nią sięgnąć.