Nigdy się nie dowiesz

Czasami tak jest, że wszelkie znaki na niebie i na ziemi wskazują, że będzie dobrze. Że w sumie nie może być inaczej. A potem, wbrew temu wszystkiemu, okazuje się, że jednak jest. Dlaczego?
Śmiało mogę powiedzieć, że pomysł jest bardzo fajny. Ciekawy i wydawać by się mogło, że będzie bardzo interesujący. Układ książki, choć nie nowatorski, bo od dawna natykamy się na układ przeplatający przeszłość z teraźniejszością, sprawdza się przy tym pomyśle. Z jednej strony pokazuje współczesność, działania bohaterów oraz swoistą próbę rozrachunku z przeszłością, z drugiej właśnie tę przeszłość, która doprowadziła do dnia dzisiejszego. Językowo też jest dobrze, choć za to nigdy nie wiadomo czy chwalić/ganić autora czy tłumacza. Piątka zwariowanych, szukających sensu, życia, szukających siebie w życiu nastolatków razem ze swoimi emocjami, szaleństwem, niepewnością i koniecznością próbowania tego co nowe. I ci sami ludzie kilkanaście lat później ze znacznie większym bagażem doświadczeń, wiedzy, niespełnionych marzeń i nadal żywych oczekiwań.
Dlaczego więc książka w pewien sposób się dłuży, sprawia wrażenie rozciągniętej, a przez to znacznie mniej atrakcyjnej niż wydawałoby się na wstępie?
Faktycznie jest rozciągnięta. Masa w niej fragmentów, bez których mogłaby się zupełnie obejść. Scen które po posuwają akcji do przodu, nawet nie stanowią dopełnienia postaci, po prostu są. Jeszcze na początku miałam nadzieję, że może pod koniec znajdę ich zastosowanie. Niestety, nie znalazła...

Wciągająca książka, nadająca się na ekranizację. Nieoczywista, lekko napisana, nie nudzi. Thriller jak się patrzy.