Nowe Treny Polska poezja żałobna po II wojnie światowej a tradycja literacka

Rozprawa dotyczy przemian zachodzących w polskiej poezji żałobnej po 1945 roku, ich przyczyn i konsekwencji dla rozumienia tradycji literackiej. Autorka omawia kwestie oryginalności twórczej, autobiografizmu i autotematyzmu, konfliktu pomiędzy prawdziwością uczuć a formą ich wyrażania. Istotne jest samookreślenie się wobec transcendencji naturalna konsekwencja poetyckiego pożegnania najbliższych. Pierwsza część, uporządkowana synchronicznie i problemowo, wskazuje wyznaczniki żałobności: sygnały gatunkowe i paratekstualne, przekształcenia toposów i tematów funeralnych. Zanalizowano utwory i cykle epicedialne tematyzujące sytuację utraty bliskich, upamiętniające ofiary wojen i totalitaryzmów, ale także eksponujące ironiczny dystans wobec wzorów, odwracające reguły żałobności.