Obecny stan muzyki we Francji i Italii albo Dziennik podróży przez owe kraje podjętej celem zebrania materiałów dla „Powszechnej historii muzyki”

Charles Burney, żyjący w latach 1726–1814 londyński muzyk, nauczyciel, pisarz i krytyk, zapisał się w dziejach przede wszystkim jako autor monumentalnej „Powszechnej historii muzyki” – pierwszego w historii tego rodzaju dzieła. Łączący gruntowne wykształcenie muzyka-praktyka z głęboką wiedzą teoretyczną, a także wysoką kulturą literacką i szeroką znajomością innych sztuk i nauk, bywalec najświetniejszych londyńskich salonów, korespondent encyklopedystów i przyjaciel najwybitniejszych umysłów ówczesnej Anglii, z czasem osiągnął pozycję pierwszego autorytetu muzycznego w swoim kraju.
Jego „Muzyczne dzienniki” – jak zwykło się nazywać zapiski z odbytych przez niego w latach 1770 i 1772 podróży na kontynent, podjętych dla zebrania materiałów dla wspomnianego opus magnum – wydane oryginalnie pod skromnym i rzeczowym tytułem „Obecny stan muzyki we Francji i Italii” oraz „Obecny stan muzyki w Niemczech, Niderlandach i Zjednoczonych Prowincjach”, stanowią jedno z najcenniejszych i najobszerniejszych źródeł wiedzy o kulturze muzycznej wkraczającej właśnie w okres klasycyzmu Europy. W przedstawianej wersji, wzbogaconej o nieuwzględnione w oryginalnym wydaniu fragmenty, jest to zarazem pełnokrwisty dziennik podróży przez XVIII-wieczną Europę, w którym obok notowanych na bieżąco wrażeń muzycznych, zapisów rozmów z kompozytorami i wykonawcami oraz własnych refleksji o ówczesnej muzyce znaleźć może czytelnik barwne opisy krajobrazów, miast i dzieł sztuki, a także obszerne relacje ze spotkań z wybitnymi przedstawicielami oświecenia, takimi jak Rousseau i Wolter.