Ogniem pisana

Najsmutniejsza część. Najbardziej przerażająca. Z masą okrucieństwa ukrytego za niezaspokojonymi ambicjami ludzików, których głównym celem jest stać się NieLudzikiem.
Przyznam, że gdyby poziom ludzkiego okrucieństwa był taki w pierwszej części, najprawdopodobniej nie doczytałabym serii do końca. Motyw dzieci prowadzonych jako tarcza, podejrzewam, że ludziom z mojego pokolenia nieodmiennie kojarzy się z książką do historii i obroną Głogowa. Pewnie nie tylko nam, ale rysunki z tych opowiadań historycznych do tej pory mam przed oczami.
W Ogniem pisana okrutny plan szalonego geniusza zaczyna stawać się jasny nie tylko dla Coopera, ale i dla czytelnika. Giną bohaterowie których lubiliśmy, ludzie z którymi się zżyliśmy. Cooper staje się jeszcze większym bohaterem.
(Nadal w temacie Coopera bohatera powiem, że rozbawiła mnie niemal scena kiedy Natalie dzwoni do byłego męża, który przed chwilą zrobił to co zrobił, i mówi mu, że jeszcze tutaj musi coś zrobić.)
Mnie nie trzeba przekonywać, że gdyby nie Cooper to świat dawno przestałby istnieć, ale przyznaję, że współczuję Nickowi coraz bardziej. A biorąc pod uwagę końcówkę, chyba bardziej niż jeszcze bardziej.
Nie byłabym sobą gdybym nie powiedziała, że nie podobają mi się relacje byłe małżeńskie. Z jednej przyznam, że (kurcze no…) są napisane bardzo wiarygodnie, idealistycznie, ale jestem w stanie w nie uwierzyć, z drugiej nie podobają mi się. Szczególnie w kontekście Shannon. Głównie z tego powodu, że ponownie nie ...