Ognisty Medalion

Dekadę po wydaniu „Szmaragdowej Tablicy”, hiszpańska autorka Carla Montero powróciła do czytelników z kontynuacją losów głównej bohaterki w „Ognistym Medalionie”. Książki jednak są ze sobą powiązane bardzo luźno, więc spokojnie można czytać je jako osobne powieści. I jak tak zrobiłam, „Ognisty Medalion” to była moja pierwsza styczność z jej piórem. Jest to przede wszystkim powieść historyczna. Część fabuły rozgrywa się w Berlinie w 1945 na moment przed wkroczeniem do miasta Rosjan. Czytelnik śledztw losy czwórki postaci różnych narodowości, dzięki czemu sytuację poznaje bardzo szeroko, a rzetelność historyczna odgrywa tu ogromne znaczenie. Losy czwórki bohaterów oczywiście łączy Ognisty Medalion, jednak pytanie brzmi: jak i dlaczego? Naprzemiennie z tymi rozdziałami prowadzona jest historia tocząca się współcześnie, w czasie, kiedy Ana, historyczka sztuki, bierze udział w śledztwie dawno temu zaginionego artefaktu, tytułowego Ognistego Medalionu. Te fragmenty nadają lektury bardziej obyczajowo-romantycznego charakteru, a równocześnie dodają dynamizmu poprzez same poszukiwania, odkrywanie historii, jak i kilka scen akcji. Na mnie największe wrażenie zrobiły rozdziały historyczne – postacie oddane było bardzo żywo, bardzo emocjonalnie, a tematy, do których rozważań te fragmenty prowokowały, uważam za ważne, szczególnie teraz, kiedy znowu wojna jest tak blisko nas – przyglądamy się tu i tym bohaterom ogarniętym obsesją, i tym zwyczajnym, którzy nigdy wojny nie chcieli, a kt...

Niby czytałam ją z zainteresowaniem, ale była tu tak mnoga ilość wydarzeń i postaci, że nie bardzo wiedziałam, czy o tej osobie już czytałam, czy dopiero się pojawiła. To historia drugiej wojny światowej, więc nic dziwnego, że przewija się przez nią taki ogrom osób. Napisana jakby z dystansem, nie mamy przeżywać tego, co się działo, tylko się o tym dowiedzieć, by pamiętać jak wielu ludzi poległo za sam fakt, że istnieli. Z wielkim okrucieństwem są opisane sceny śmierci, a raczej egzekucji, jaka ktoś tu przeprowadził na winnych ich zadaniem ludziach. Nawet na małym chłopcu, którego musieli dobijać, gdyż nie chciał tak zwyczajnie umrzeć jak pozostała część jego rodziny. Cieszy mnie tylko, że te sceny były przekazywane na chłodno, bez większych uczuć. Nie poświęcano im większego czasu, jakby czyjaś śmierć była tutaj elementem, który musiał się wydarzyć i tyle. Nie było też osób, które miałyby za nimi tęsknić, jakby przewozili zniszczone ubrania, które wrzucano do szybu, a nie ludzkie zwłoki. Rozkaz zawsze był rozkazem i niewykonany groził śmiercią, więc nikt z tym nie polemizował, nawet jeśli uważali, że czegoś zrobić nie powinni. Wyrzuty sumienia były lepsze od utraty życia. Kilka razy robiłam sobie od niej przerwę, by przemyśleć to o czym się tutaj dowiedziałam. Cała opowieść poznamy z czasu obecnego i tego bardzo dawnego. Tutaj poszukują medalionu, o którym przeczytamy w czasie dawniejszym. Tam będzie opisane gdzie był, kto go ukrył i co zamierzano z tym robić. Obecnie s...

Po dziesięciu latach od wydania "Szmaragdowej Tablicy" hiszpańska autorka Carla Montero powraca do nas z kontynuacją losów głównych bohaterów w „Ognistym Medalionie”. Książki są ze sobą luźno powiązane, a więc można je czytać osobno. Ja jednak polecam znajomość tomu pierwszego, bo po prostu warto go znać.

Do Anny zajmującej się historią sztuki niespodziewanie odzywa się Martin Lohse. Wyruszają w pełną niebezpieczeństw podróż po Europie w poszukiwaniu tytułowego medalionu, magicznej relikwii, której przypisuje się wielką moc. Jednak nie tylko oni chcą go odnaleźć.

Tak jak i w części poprzedniej mamy drugą, równie zajmującą linię czasową, gdzie ścieżki czworga osób krzyżują się w związku z tytułowym medalionem. Rzecz ma miejsce w Berlinie wraz z końcem drugiej wojny światowej.

Niebezpieczeństwo, przygoda, wielka sztuka, podróże to wszystko i jeszcze więcej znajdziecie w tej pełnej emocji powieści. Napisana została niezwykle barwnym i bogatym językiem, spektakularnie oddając klimat, sytuację społeczno-polityczną i opisy wszystkich tych cudownie egzotycznych miejsc, które odwiedzamy wraz z głównymi bohaterami. Autorka to specjalistka od malowania emocji, znajdziemy tu oddanych sobie przyjaciół, namiętnych kochanków i miłość, która stanowi sens naszego życia.

Ta fascynująca opowieść z jej nietuzinkowymi bohaterami zachwyci niejednego wielbiciela pięknych opowieści z wielką historią w tle.

Życie Any Gracii – Brest od czasu odnalezienia Astrologa przetoczyło się niczym w kalejdoskopie. Szczęśliwe małżeństwo i bolesne rozstanie, zmiana pracy i oddalenie się od przyjaciół. Kto wie, jak potoczyłoby się dalej, gdyby nie uparty cień przeszłości.

Gdy na drodze Any staje Martin Loshe wszystko znowu nabiera rumieńców.

Ognisty medalion stanowi kontynuację Szmaragdowej tablicy i utrzymany jest w niemal identycznym stylu. Mamy więc w nim niejako dwa spojrzenia. Jedno to teraźniejszość i perypetie Anny próbującej na wyścigi z czasem odnaleźć zaginiony medalion, drugie to zwierciadło przeszłości. Wspomnienia i zapiski drogi jaką przebył artefakt i ludzi, którzy byli jego strażnikami. Owiane tajemnicą i złą sławą postacie, prawdziwi bohaterowie a czasem ludzie, którzy po prostu chcieli żyć.

Mimo, że główna bohaterka Ognistego medalionu jest niezwykle naiwna i czasem pozbawiona wyobraźni tej książce uniesposób odmówić uroku. Tak tutaj, jak w pierwszym tomie, niezwykle przemawia do mnie sposób, w jaki autorka przejawia siłę przyjaźni, nawet jeśli dwoje bohaterów rozdzielają setki kilometrów, potrafią zadbać o łączące ich relacje, wspomóc jedno drugie i nigdy nie zawodzą. Tak samo jest i z miłością, Carla Montero zdecydowanie wie, jak budować uczucia między swoimi postaciami, tak by czytelnikowi wydawały się jak najprawdziwsze.

...

Czegoś mi zabrakło w tej powieści,.Lubię powieści przygodowe o sekretnych artefaktach,ale w tej akurat jest zbyt dużo przemyśleń,a za mało akcji.Za długi czas upłynął od premiery poprzedniej części,stąd też może i moje pewne zagubienie.