Opinia na temat książki Outsiderzy

Amerykańska lektura. Biblia nastolatków, niezrozumianych przez świat. Jak to skomentować? Co jeszcze można o niej napisać?
Nie wiedziałam jak to ugryźć, od czego zacząć. Gdy przeglądałam parę innych recenzji ( zawsze po równo negatywnych i pozytywnych) napotkałam na stwierdzenie, że to delikatna wersja "my dzieci z dworca zoo". Może coś w tym być. Sama w wieku nastoletnim kochałam "my dzieci z dworca zoo" i współcześnie bardziej w moich czasach i rzeczywistości "pamiętnik narkomanki", dawno nie wracałam do starych klasyków, ale posmak po lekturze zostaje podobny. To nasze środkowo-europejskie odpowiedniki "outsiderów".
Lektura ta przewija się w każdej innej młodzieżówce bardziej lub mniej.
Więc musiałam ją poznać. To był błysk gdy zobaczyłam ją w bibliotece legimi, mimo, że już wcześniej parę razy wyszukiwałam.
Rzuciłam wszystko i zaczęłam czytać.
Tylko co dalej?
Napisać o wielkiej przyjaźni?
O poświęceniu dla braci?
Jak zawsze istnieje i będzie istniał podział na klasy?
Czym jest strefa komfortu?
Że wygląd i pozory to nie wszystko?
O tym dlaczego i skąd jest tyle nieszczęść i sfrustrowanych ludzi?
Sama nie wiem, bo tam jest to wszystko i wiele więcej. Taka esencja wieku dojrzewania i niesprawiedliwości świata. Jak sami sobie jesteśmy w stanie zagrażać jako społeczeństwo.
Historia Kucyka i jego braci czy rodzonych czy adoptowanych przez życie jest przykładem jak w bardzo młodym wieku wiele można doświadczyć. Nie wszyscy chcą tak żyć, po prostu urodzili się nie po tej stronie miasta.
Czuć jak bije z niej taki amerykański klimat, trochę mi przypomina film beksa ("cry baby"). Oczywiście bez porównania bo jedno jest komedia a drugie dramat.
Jeśli szesnastolatka pisząc książkę, miała takie spostrzeżenia i doświadczenia związane z życiem i ludźmi to nie wiem co się dzieje z naszym światem.
Chociaż chyba wbrew pozorom tylko tak młoda osoba mogła nam to przedstawić tak wyraźnie, jednocześnie podbijając serca rówieśników, tak naprawdę na całym świecie.