Patton i Rommel. Dowódcy XX wieku

Generał George S. Patton. Jego język był równie ostry jak kawaleryjska szabla, którą kiedyś władał, a jego temperament równie wybuchowy, jak pociski, którymi strzelały jego pancerne dywizje. Mimo przyjmowanych póz i upodobania do konfliktów wprawiających w zakłopotanie zarówno kolegów, jak i opinię publiczną potrafił wzbudzać respekt. Gdyby jego przełożeni pozostawili mu wolną rękę, armia amerykańska mogłaby wkroczyć do Berlina i obwieścić zwycięstwo już w listopadzie 1944 roku. Generał Erwin Rommel. Zdecydowany na polu walki, swej odwagi dowiódł w okopach I wojny. Frontowy żołnierz, który dawał innym osobisty przykład, dowodząc z wieży swego czołgu. Wyznaczony do zapewnienia ochrony Hitlerowi, brzydził się zbrodniami popełnianymi przez Trzecią Rzeszę. Zgubę przyniosła mu rola, jaką odegrał w zamachu na Hitlera. Poza krótką konfrontacją w Afryce Północnej tych dwóch generałów nigdy nie spotkało się w walce. Ich wojenne doświadczenia były tak różne, jak to tylko możliwe podczas tego samego konfliktu. Jednak zarówno piechur-szturmowiec Rommel, jak i ściągnięty z konia kawalerzysta Patton doszli do tych samych wniosków na temat prowadzenia nowoczesnej wojny. Historyk wojskowości Dennis Showalter w tej pierwszej równoległej biografii odkrywa podobieństwa łączące legendarnych dowódców; obaj zyskali oddanie i podziw własnych żołnierzy, szacunek nieprzyjaciół i wrogość przywódców, których nie zamierzali słuchać.