Opinia na temat książki Piąta ofiara

"Nie można bawić się w Boga, nie zadając się z szatanem."

Przyznaję, że zarwałam przez tę książkę nockę, naprawdę rzadko mi się to zdarza, jednak nie mogłam jej jakoś odłożyć do następnego dnia. Pewnie to znacie? Jeszcze tylko jeden rozdział, jeszcze tylko tę kartkę i idę spać 😂. Właśnie tak było ze mną przy czytaniu tej pozycji.

Po przeczytaniu "Czwartej małpy" pierwszego tomu cyklu z Samem Porterem wiedziałam, że nie wiele minie czasu, zanim wezmę się za drugi tom, czyli "Piątą ofiarę". Autor od początku wysoko umieścił poprzeczkę i miałam nadzieję, że utrzyma ten poziom w kolejnych tomach. Utrzymał, a nawet może i podniósł tę poprzeczkę jeszcze ciut wyżej.

To jest dokładnie to, co ja bym chciała dostawać w każdym kryminale, jaki zechcę przeczytać. Pan Barker naprawdę tutaj poszedł po bandzie całkowicie, a to, co zaserwował na końcu książki, było dla mnie totalnym, zaskoczeniem. Przez dobrych parę minut nie mogłam odzyskać jasnego myślenia. Niedowierzająco powtarzałam "ale jak"...

Jeśli to, co autor zasugerował na zakończenie, okaże się prawdą, to ja już bardzo, ale to bardzo jestem ciekawa, jak pisarz poradzi sobie z tym co sam wymyślił i jak doprowadzi wszystko do spójnego i zrozumiałego zakończenia. Wiem, że trochę się tu motam, ale to dlatego by nie zdradzać treści i nie psuć zabawy innym przyszłym czytelnikom.

W książce znowu mamy rozdziały z pamiętnika Ansona Bishopa, co uważam za świetne posunięcie. Co jakiś czas jest również podsumowanie tego co policja już wie, co trzeba sprawdzić i kto ma to zrobić. To bardzo porządkuje i rozjaśnia sytuację i mimo wielu postaci i wątków, nie idzie się zgubić.

Jedno tylko mi w tym tomie zazgrzytało. Z upodobaniem wartym lepszej sprawy w tekście używany jest feminatyw - szeryfka. Nie wiem jak wam, ale mnie te feminatywy strasznie drażnią, przynajmniej niektóre.