Opinia na temat książki Pierścień ognia

Do "Pierścienia ognia" Marah Woolf robiłam trzy podejścia. Myślałam, że w wakacje porzuciłam książkę całkowicie, ta jednak cały czas spoglądała na mnie z półki i nie chciała mi dać spokoju. Wzięłam się więc za nią z okazji #lutytolove i… dokończyłam w dwa dni, po tym jak wystartowałam ze 150 strony.

Jak już pisałam przy "Berle światła", nie lubię głównego anioła, Azraela (zwanego Dupazrielem), który niestety jest tu jedną z najważniejszych postaci. Taris uwielbiam, natomiast on… uch! To właśnie przez niego nie mogłam przebrnąć przez początek. Kilkusetletni facet, który zachowuje się jak dziecko…

Nie mogę zdradzić tu fabuły, bo jest to druga część. Skupia się ona na poszukiwaniach tytułowego pierścienia ognia - drugiego z insygniów potrzebnych do odzyskania przez Aristoi Atlantydy. Gdy już przebrniemy przez początkowe strony powtarzalnych wynurzeń i narzekań głównych bohaterów (przede wszystkim Azreala, bo Taris jednak miała swoje powody), akcja się zagęszcza, piach zaczyna się sypać ze stron, a wszystko otacza zasłona niepokoju.

Demony, bogowie, aniołowie, podróże. Niebezpieczeństwo, kłótnie i miłość. Znajdziecie tu wszystko.

Jak dla mnie bohaterką tej historii jest Kimmy. You go girl! Niezmiernie się cieszę, że pojawiała się tu częściej i mam nadzieję, że również w trzeciej części poświęconych jej zostanie wiele stron, bo ma ogromny potencjał.

Tak więc proszę bardzo: prosiliście, błagaliście, skończyłam! Ostatecznie nie było źle, bo niektórzy bohaterowie nieco się ogarnęli (choć jak dla mnie niektóre rzeczy wydarzyły się zbyt szybko). Choć rozwiązanie zagadki związanej z pierścieniem wydaje się troszkę… zbyt łatwe.