Pieśń prorocza

Lekturą do przeczytania na jeden z Klubów Książki okazała się być "Pieśń prorocza", o której istnieniu nic wcześniej nie wiedziałam.

W powieści mamy z jednej strony polityczne zawirowania w Irlandii, aresztowania obywateli za poglądy. Mamy tu obecny wśród bohaterów strach, lęk o przyszłość, o bliskich, niepewność jutra, bezsilność. Tutaj powieść skupia się na kobiecie, której głównym problemem jest aresztowanie męża i związane z tym troski, a także niepewna sytuacja syna, zmuszonego do ukrywana się. Z drugiej perspektywy mamy między innymi wątek starszego mężczyzny z Alzheimerem, który z racji choroby ma swój świat, wobec tego aktualne wydarzenia są jakby poza nim; rodzinne spotkania, które tylko z pozoru wyglądają, jakby życie Eilish i jej dzieci nadal biegło normalnym torem. Reżim i związane z nim trudności, a przy tym wszystkim duszną atmosferę, co nadaje powieści charakterystycznego klimatu strachu. W połączeniu z bezsilnością i niepewnością bohaterów o przyszłość - efekt bywa piorunujący.

Skoro tak, to dlaczego ostatecznie oceniam ją tylko jako "dobrą"? Książka napisana jest w bardzo opisowym stylu, co akurat uważam za olbrzymi plus. Z pewnością sposób, w jaki Autor przekazuje emocje bohaterów, plastyczne opisy tego, co aktualnie czują postacie oraz jak te emocje oddziałują na ich zachowanie to spory atut tej powieści. Pierwszym minusem jest zastosowanie dialogów w tekście. Bez pauz, jak to zazwyczaj bywa. Przyp...

“Pieśń prorocza” Paula Lyncha to książka, która zdobyła Nagrodę Bookera 2023. I po lekturze przyznaję - absolutnie w żaden sposób mnie ta nagroda nie dziwi. Bo jest to powieść niesamowita. W punkt. Taka, której nie da się oddać w słowach, bo niesie sobą tak wiele, tak mocno dotyka tego samego rdzenia bycia człowiekiem i emocji, jakie się z tym wiążą. Jest to powieść i uniwersalna, i równocześnie bardzo współczesna, tak bliska temu, co teraz się dzieje, że budzi to prawdziwy lęk. Bo jest to opowieść o jednostce - kobiecie, matce, żonie, która żyje w kraju, w którym dzieje się źle. Jest to kraj cywilizowany, demokratyczny, z poparciem innych państw. A jednak atmosfera z tygodnia na tydzień się zagęszcza, a ustrój robi się coraz bardziej totalitarny. I my obserwujemy sytuację z punktu widzenia tego jednego człowieka, zwyczajnego człowieka, który ma swoje życie, swoje obowiązki, który musi dbać o bezpieczeństwo dzieci. A wokół którego niepostrzeżenie rozpętuje się piekło. Tym, co podkreśla te przesłanie, te emocje tak głęboko poruszające, jest sama budowa powieści - autor zrezygnował z myślników, przez co dialogi pisane są jednym ciągiem, tym samym, co reszta zdania. O dziwo, nie sprawia to problemów ze zrozumieniem, o wręcz odwrotnie - pogłębia to, co niesie sobą treść. Prowadzi w swego rodzaju trans, który sprawia, że lektura jest doświadczeniem niepowtarzalnym, mistycznym wręcz. Nie wiem czy to tylko w moją prywatną wrażliwość tak trafiła, choć chyba nagrody jakie otrzyma...