Pływająca wyspa

"Stałem niedaleko kabiny z szarego plastiku. Znajdowało się w niej elektroniczne urządzenie starego typu do bezpośredniej wymiany informacji z delfinami. Przytaczam tutaj naszą rozmowę po zredagowaniu, ponieważ komputer często mylił pojęcia albo objaśniał je w sposób niezwykle żałosny. Na przykład słowo „niebo” początkowo brzmiało tak: „tam, powyżej głowy, gdzie świeci kula podobna do okrągłej ryby”. Stary komputer miał skłonność do kwiecistego stylu. Szybko został zastąpiony LK-8006.
- W ten sposób lepiej jest zadawać pytania i słuchać - wybrzmiał ostry głos maszyny tłumaczącej słowa Taviego.
Zgodziłem się z nim i spytałem:
- Cóż więc mówiły wieloryby o kalmarze?
- O Wielkim Kalmarze - poprawił Tavi.
- Dlaczego interesuje je kalmar, do tego jeszcze wielki? Przecież nie jedzą kalmarów.
Rozległo się coś przypominającego śmiech.
- Wielkiego Kalmara nie można jeść.
Zgodziłem się, że dość trudno jest zjeść wielkiego kalmara i że z tym niełatwym zadaniem mogą sobie poradzić tylko kaszaloty.
- Nie, kaszaloty zjadają zwyczajne kalmary. Wielkiego Kalmara nikt nie może zjeść. Jest panem głębin. Człowiek jest panem nieba i światła. Wielki Kalmar jest panem głębin i nocy.
Powiało romantyzmem. Wielki Kalmar przypominał tajemnicze morskie bóstwo ze starożytnej legendy."