Pod dalekim niebem

Jaki to był dobry pomysł na fabułę. Hipnoza, szukanie swoich poprzednich wcieleń, podróż w nieznane, a w dodatku wszystko to przeplatane pamiętnikiem kobiety z lokalnego plemienia Nowej Zelandii. A co mogło pójść nie tak? Okazuje się, że wszystko.

Wymienione wcześniej przeze mnie elementy były, jednak totalnie to nie grało. Hipnoza odbębniona, ale tylko pobieżnie i jest takim nic nie znaczącym punktem na osi czasu. Podróż w nieznane, okej, jest, o ile możemy mówić, że nasza bohaterka nie zna Nowej Zelandii. A pamietnik, chociaż napisany topornie, był najlepszą częścią powieści. A ponad to roi się tu od absurdów. Tajemnicze zabójstwo nad którym pracuje Stephanie, okazuje się być wydarzeniem osobiście ją dotykającym. Szuka swojego ojca jeżdząc po kraju, by potem mogło się okazać, że znajduje go w najbardziej logicznym miejscu. Jest jeszcze wątek miłosny, totalnie nie pasujący, za to z "tubylcem", który nie jest z nią do końca szczery. A rozwiązanie niczym nie zaskakuje, a wręcz jest proste i narzucające się. Jednym elementem, powiedzmy, edukacyjnym są wzmianki o plemionach Nowej Zelandii, ich historii i losów. To akurat było okej.

Duże oczekiwania, prawie tak duże jak gabaryt tej powieści, a efekt marny. Nie podobała mi się, było sztywnie i nielogicznie. Z mojej strony muszę stwierdzić, że to ogromne rozczarowanie.