Pod drzewem sykomory

„Pod drzewem sykomory” to powieść, która z pewnością zasługuje na swoje miano, jednej z najsmutniejszych 🍂🍁. Autorka, B. Celeste, opowiada nam w niej historię Emery, która jest młodą dziewczyną, zmagającą się z nieuleczalną chorobą, a jej największym wrogiem, w tej nierównej walce, staje się czas. To historia o pragnieniu życia pełnego miłości, śmiechu i zwyczajnej codzienności, które dla wielu są oczywiste, ale dla Emery stają się luksusem.

Główna bohaterka przeprowadza się do domu ojca, gdzie poznaje Kaidena. Od tej pory jej życie zaczyna nabierać nowych barw. Ich relacja, rozwijająca się pod rozłożystą sykomorą, staje się dla niej źródłem, emocji, siły i bezpieczeństwa. Kaiden, choć na pierwszy rzut oka, może się wydawać typowym bad boyem, okazuje się być poranionym chłopakiem, który jak Emery, szuka zrozumienia i bliskości.

Autorka z niezwykłą wrażliwości oddaje emocje i relację bohaterów oraz ich walkę z czasem i chorobą. Powieść ta jest głęboko ludzka i prawdziwa, ukazując, że czasami nasze największe szczęście, tkwi w tych małych i codziennych chwilach. Porusza trudne tematy, takie jak choroba, samotność i śmierć, co sprawia, że pozostawia ślad w sercu na dłużej.

„Pod drzewem sykomory” to książka, która wymaga odwagi do zmierzenia się z emocjami, które są tak intensywne, że wydają się wręcz namacalne. To historia, która uczy by cenić i łapać każdą chwilę. Sprowadza na ziemię, pokazując k...

Jeśli dowiedziałabyś się, że masz mało czasu, że ten nieubłaganie się kończy, co chciałabyś zrobić? Jak chciałabyś spędzić te dni, które Ci pozostały?

Długo myślałam nad tym pytaniem i nie mam wygórowanych oczekiwań, a może to czego oczekuję to bardzo wiele? Nie potrzebuję „złota”, niesamowitych przygód, podróży, czy prezentów, chce tylko jednego… bliskości drugiego człowieka. Bliskości jego, „mojego Kaidena”, bo to on sprawia, że się uśmiecham, że zapominam o całym złu tego świata. To dzięki niemu każda chwila jest tą najszczęśliwszą. To on pokazuje mi co jest ważne w życiu i dlaczego powinnam zapominać o tym co trudne i przytłaczające, bo czasem nie mam na to wpływu. To właśnie takie chwile, każda minuta jest czystym złotem i skarbem.

Takiej bliskości potrzebowała też Emery. Wiedziała, że nie może liczyć na matkę, bo ta cały czas pogrążona jest w żałobie po stracie córki, siostry Em. Dziewczyna dała przestrzeń rodzicielce do pogodzenia się z samą sobą, z życiem. Przeprowadziła się do ojca, z którym nie miała dobrych relacji, ale podjęła taką decyzję, aby ratować mamę i poniekąd, w pewnym sensie, siebie. W nowym miejscu poznała Kaidena i to on stał się jej największym przyjacielem życia, z którym mogła rozmawiać o wszystkim pod drzewem sykomory. Choć ich początki były burzliwe, pełne złośliwości. Długo nie chciała powiedzieć mu z jaką chorobą się mierzy, jakie są jej konsekwencje. Chciała poczuć się normalnie, zwyczajnie, jak każda inna nastolatka, nie...

Emery to dziewiętnastolatka, która walczy z tą samą przewlekłą chorobą, na którą dziesięć lat temu zmarła jej siostra bliźniaczka. Dziewczyna przeprowadza się do ojca i jego nowej rodziny. Ma żal do niego, że zostawił ją, jej siostrę i mamę, kiedy najbardziej go potrzebowały. Emery nie może odnaleźć się w nowym domu, a nie pomaga jej w tym obecność przyrodniego brata – oschłego i gburowatego Kaidena. Chłopak jednak zaczyna otaczać Em płaszczem bezpieczeństwa i troski.

Chyba dawno nie czytałam książki, która byłaby do tego stopnia utaplana w basenie rozgoryczenia, tęsknoty i zgaszenia.“Pod drzewem sykomory” reklamowana jako najsmutniejsza powieść booktoka, faktycznie taką jest książką. Od pierwszych stron wypełniona przeszywającym smutkiem, żalem, pewnym rodzajem samotności, bólem.

Emery bardzo tęskni za swoją siostrą. Rozpamiętuje każdy spędzony z nią moment. Widziała, jak Lo cierpiała i teraz jest przygotowana na ten sam ból. Zna swoją chorobę od podszewki. Zna ją z perspektywy osoby drugiej oraz z autopsji. Wie, że jej obecny stan nie wróży niczego dobrego, ale stara się żyć najlepiej jak może. Zamknięta w bańce własnego cierpienia, wśród ukochanych książek i towarzystwa Kaidena.

Z kart tej książki sączą się litry niespełnionych marzeń, wypadają tony straconych nadziei, kilogramy marazmu, dłużą się kilometry niezrealizowanych planów i błyszczy jedna iskierka krótkiego szczęścia.

...

Wolicie sięgać po książki ze smutnym zakończeniem czy jednak wybieracie te z happy endem? 🤔
U mnie bywa różnie. Zależy od nastroju, ale czasem lubię sobie popłakać. 🙂
**
**
**
„Moim zdaniem książki z najsmutniejszym zakończeniem są najlepsze, bo coś dzięki nim czujemy”. 💔

Drogi czytelniku.
Dziś udamy się do miejsca, gdzie dla dwojga nastolatków czas nie chciał się zatrzymać. A planowanie to luksus, na który nie każdego stać. Chodź, zobaczymy czy udało im się kochać i być kochanym, cieszyć się i jednocześnie martwić drobnostkami. Po prostu żyć jak wszyscy. 🫴🏼

Książka „Pod drzewem sykomory” została okrzyknięta najsmutniejszą powieścią booktoka. I chociaż po części tak było, to niestety muszę stwierdzić, iż znam książki, które dużo bardziej mną wstrząsnęły, nie mogłam przestać o nich myśleć, a łzy płynęły strumieniami. Tutaj tak nie było.

Bardzo podobało mi się to, że autorka w moim odczuciu z niezwykłą starannością i sercem napisała tę powieść. To się czuło. Niemniej jednak wydaje mi się, że nie odczułam emocji, o jakich mnie zapewniano przez to, że autorka w pewien sposób od początku przygotowała nas na to, co może się w owej powieści wydarzyć. 😉

Przyjemnie było czytać o relacji, która połączyła bohaterów i, mimo iż odczuwali niewyobrażalny ból, to mimo wszystko starali się odnajdywać w codzienności najdrobniejsze radości.

Poruszone motywy, które znajdziecie w książce to:

🖤 choroba
🖤 strata
...

Emery przeprowadza się do ojca, którego nie widziała dłuższy czas. Zmienia szkołę, otoczenie, zostawia mamę, która nadal nie może pogodzić się ze śmiercią jej siostry. Kiedy poznaje Kaidena zaczyna czuć. I mimo że chłopak nie zawsze jest miły to Emery docenia te chwile spędzone razem. Cieszy się każdym kolejnym dniem bo czas nie jest jej zwolennikiem. Czy Emery i Kaiden mają szansę na szczęście?

Ta książka jest określana mianem najsmutniejszej książki booktoka i muszę się zgodzić. Nie dziwię się że od wydawnictwa dostałam również chusteczki, bo mimo że nie uroniłam łzy (czytałam wcześniej spoiler) to było blisko, oczy na pewno mi się zaszkliły raz czy dwa, może nawet więcej.

Poznajemy tutaj Emery i omójboże to bohaterką, którą od razu da się polubić. Emery to dziewczyna, która choruje na przewlekłą, nieuleczalną chorobę jaką jest toczeń. Nie planuje, żyje z dnia na dzień. Jej marzeniem jest skończyć szkołę. Chciałaby może żyć jak wszyscy dookoła, jak jej rówieśnicy ale planowanie jest dla niej luksusem na który nie może sobie pozwolić.

Gdy poznaje Kaidena to dziewczyna zaczyna czuć i nie jest to jedno uczucie tylko całą paleta. Od nienawiści, niechęci, po zrozumienie, radość, przyjaźń, miłość. Kaiden został postawiony na jej drodze I mimo że wydaje się płaską postacią, przynajmniej początkowo to ma głębie. Podobały mi się momenty gdy się otwierał i mogłam go poznać, zrozumieć.

Chłopak też nie miał łatwego życia, wiele stracił z cz...

❤️Emery to młoda dziewczyna a ciąży nad nią wyrok śmierci. Choroba, która wykańcza jej układ odpornościowy i sprawia, że ciało się poddaje. Ta bohaterka jest niesamowita. Każdego dnia podnosi się z łóżka pomimo bólu i świadomości, że kończy jej się czas. Miała niełatwą relację z rodzicami, ale miała przyjaciela – Kaidena.
💜Bohaterowie z początku nie pałali do siebie sympatią z tego względu, że Kaiden na każdym kroku był dla niej wredny. Z czasem nawiązało się pomiędzy nimi porozumienie a z nawet zakochali się w sobie. Wiedziałam jakie będzie zakończenie książki zanim ją zaczęłam, dlatego bardzo współczułam bohaterom tego jak wiele będą musieli wycierpieć.
🧡Fabuła która raz za razem sprawiała, że podziwiałam niesamowitą siłę bohaterki. Nie wiem, jak ona potrafiła pogodzić się, że jej życie może zakończyć się w każdej chwili. Pisząc tą recenzję nie mogłam przestać płakać, ponieważ cały czas wracałam myślami do bohaterki. Autorka stworzyła historię, która jest dla mnie niezwykle ważna i momentami utożsamiałam się z bohaterką. Wiem, jak to jest, kiedy dociera do ciebie, że choroba zostanie z tobą na całe życie.
❤️"Pod drzewem sykomory" to książka, która sprawiała, że nie mogłam przestać płakać. Niesamowita, emocjonująca, dając do myślenia i sprawiająca, że inaczej zaczyna patrzeć się na świat. Jest to historia która pokazuje nam, że mamy jedno życie i tylko od nas zależy, jak je przeżyjemy.

"Ta powieść sprawi,
że wypłaczesz wszystkie łzy"

Reklamowana jako najsmutniejsza powieść na booktoku, motyw enemies to lover, bad boy i good girl, a wszystko to w slow burn romance. Czy coś mogło pójść nie tak?

Nie streszczę tutaj fabuły, bo im mniej się wie tym lepiej. Ważne jest to, że to rzeczywiście bardzo smutna powieść. I ten smutek towarzyszy nam na każdej stronie. To nie jest historia, która dopiero w jednym momencie łamie serce, tutaj to każde słowo jest przepełnione bólem i upływającym czasem. To opowieść o chorobie, niezrozumieniu, egoizmie, rozpadaniu się po stracie, ale i bardzo powolnym budowaniu się na nowo.
Ta książka, w tym smutku jest taka bardzo prawdziwa, nie przesłodzona, nie obiecująca szczęśliwego finału, bo życie jest jakie jest. Ale to też nie jest historia przygnębiająca czy depresyjna. I właśnie w tym swoim smutku zmusza do refleksji nad odejściem, nad upływającym czasem i nad radzeniem sobie z własną chorobą czy chorobą kogoś bliskiego. I chociaż bohaterka ma 19lat i stoi dopiero na progu dorosłego życia, tak przekaz tej historii jest uniwersalny i przekona każdego czytelnika mimo różnic wiekowych.

Nieśpieszna, bardzo emocjonalna, realna - chociaż chcemy żeby to nie działo się w prawdziwym świecie. Polecam.