Opinia na temat książki Pod drzewem sykomory

Emery przeprowadza się do ojca, którego nie widziała dłuższy czas. Zmienia szkołę, otoczenie, zostawia mamę, która nadal nie może pogodzić się ze śmiercią jej siostry. Kiedy poznaje Kaidena zaczyna czuć. I mimo że chłopak nie zawsze jest miły to Emery docenia te chwile spędzone razem. Cieszy się każdym kolejnym dniem bo czas nie jest jej zwolennikiem. Czy Emery i Kaiden mają szansę na szczęście?

Ta książka jest określana mianem najsmutniejszej książki booktoka i muszę się zgodzić. Nie dziwię się że od wydawnictwa dostałam również chusteczki, bo mimo że nie uroniłam łzy (czytałam wcześniej spoiler) to było blisko, oczy na pewno mi się zaszkliły raz czy dwa, może nawet więcej.

Poznajemy tutaj Emery i omójboże to bohaterką, którą od razu da się polubić. Emery to dziewczyna, która choruje na przewlekłą, nieuleczalną chorobę jaką jest toczeń. Nie planuje, żyje z dnia na dzień. Jej marzeniem jest skończyć szkołę. Chciałaby może żyć jak wszyscy dookoła, jak jej rówieśnicy ale planowanie jest dla niej luksusem na który nie może sobie pozwolić.

Gdy poznaje Kaidena to dziewczyna zaczyna czuć i nie jest to jedno uczucie tylko całą paleta. Od nienawiści, niechęci, po zrozumienie, radość, przyjaźń, miłość. Kaiden został postawiony na jej drodze I mimo że wydaje się płaską postacią, przynajmniej początkowo to ma głębie. Podobały mi się momenty gdy się otwierał i mogłam go poznać, zrozumieć.

Chłopak też nie miał łatwego życia, wiele stracił z czym nie do końca może się pogodzić ale dzięki Emery zaczyna rozumieć, zaczyna się zmieniać. Dziewczyna miała na niego zdecydowanie pozytywny wpływ.

Historia jaką zaserwowała nam autorka łamie serce. Jest to powieść pełna smutku, żalu ale również radości. Jest to książka, która na pewno długo że mną zostanie bo skłoniła mnie do refleksji nad życiem. Bardzo polecam Wam tę pozycję, idealnym miejscem do jej czytania będzie na pewno kawałek zieleni po jakimś drzewem.