Pokazucha. Na gruzińskich zasadach

Kupiłam właściwie trochę niechcący.
Byłam na targach książki, szukałam czegoś zupełnie innego i Pokazuchy chyba bym nie kupiła (chociaż słyszałam o niej w kilku audycjach radiowych), gdyby nie obecność Autorki na stoisku. Ja wierzę, że Los do mnie mówi w takich momentach i po coś mi tę Stasię Budzisz pod nos podstawił. Więc kupiłam.

To jedna z lepszych książek, jakie ostatnio czytałam, chociaż momentami przypomina Rocznik Statystyczny. Ale nie szkodzi. Statystyke zawsze lubilam, a Gruzja, jaka wyłania się z tej książki jest zupełnie nie tą samą Gruzją, która do tej pory siedziała w mojej głowie.

Miałam kiedyś szalony plan, żeby pojechać do Gruzji autem na wakacje. Chyba na razie nie pojadę. A w każdym razie nie sama.

Książka to zbiór rozmów z ludźmi żyjących w Gruzji. Nigdy tam nie byłam, nie jestem zainteresowana odwiedzeniem, ale czytanie książek z ludzkimi historiami zawsze jest dla mnie interesujące. I tym razem to był bardzo dobry czas z książką, mimo że wzburzył mnie wielokrotnie. Nie rozumiem, jak w Europie może być kraj, który tak bardzo jest biedny i zamknięty na rozwój. Momentami myślałam, że to reportaże o Korei albo historie z zamierzchłych czasów.

Rozumiem, że pewne rzeczy zmieniają się długo, pewne rzeczy można tylko przewrotem zmienić. A jednak o Gruzji rzadko słychać w mediach, mało kto tam się zapuszcza i próbuję otworzyć okno z nowym powietrzem do życia. Przeraża i porusza, w jakiś sposób pozwoliła mi całkiem miło spojrzeć na nasz kraj i nasze społeczne problemy, które są znacznie milsze. I nawet nasze przysłowie "pokaż się, a zastaw się" nie jest już tak mocne, jak przed przesłuchaniem tej książki.