Pokój numer 10

Nie jestem fanem skandynawskiego kryminału, niestety lektura tej książki nie zmieniła mojego zdania na jego temat.

Niewiele się tu udało. Sam pomysł - nieszczególny. Rozwiązanie zagadki nie porywa bynajmniej. Styl - przyciężki, "tu jest dużo słów". Akcja rozwlekła. Postacie mało charakterystyczne, niezapadające w pamięć. Rzecz charakterystyczna: choć bohaterów powieści nie ma wcale aż tak wielu, to w czasie lektury można odnieść wrażenie, że jest ich prawdziwe mrowie, że na kartkach powieści mija się jakiś tłum osób. Tyczy to tak policjantów i ich bliskich, jak i reszty, czyli mniej i bardziej podejrzanych.

Co się broni - wracamy do początku, pewien zarys pomysłu był, pytanie, czemu autor nie rozbudował go bardziej.Czemu to, co wymyślił, a ewidentnie coś tam wymyślił, zostało w tak niewielki sposób wykorzystane do gry z czytelnikiem, której to gry oczekuje przecież znakomita większość miłośników literatury kryminalnej. Ponadto styl jakoś tam przystaje do rozwlekłości i nieśpiesznego tępa akcji, zakładam, że komuś może się samo to przystawanie podobać. Wreszcie wątki z życia osobistego policjantów o dziwno nie przeszkadzały.

Jak zachwyca, skoro nie zachwyca? Nic nadzwyczajnego.