Opinia na temat książki Pokrzywa i kość

Uwielbiam wyobraźnię T.Kingfisher. Uwielbiam sposób, w jaki żongluje baśniowymi motywami, w jaki bierze coś, co - wydaje się - wszyscy znamy od dzieciństwa, - nagina to, przetwarza i splata w zupełnie nową, oryginalną opowieść. Ta zaczyna się dziwnie i trochę strasznie - od umarłej, wyjałowionej, opętanej magią ziemi, wielkiego rowu pełnego kości i dziewczyny, która z tych kości układa szkielet psa - i wręcz wydaje się, że z niej nie będzie dobrego, zrozumiałego, a już na pewno nic podnoszącego na duchu. A potem następuje... cała reszta, i jest i zrozumiale, i rozgrzewająco na sercu, i podnosząco na duchu.

I w dodatku po zakończeniu lektury myśli się, dochodzi do własnych wniosków, a czasem także wysnuwa, jak nici ze starych, opatrzonych gobelinów, własne pytania, własne wątpliwości, fragmenty znanych od lat na pamięć historii, które nagle przestają pasować do całości, i z nich tworzy się w głowie własne: "A może inaczej, a gdyby tak...".

A to chyba najlepsza rzecz, jaką można powiedzieć o przeczytanej książce.