Polak

Czy naprawdę każdy starzejący się pisarz musi popełnić na koniec książkę o zauroczeniu starzejącego się mężczyzny (#Freud_się_kłania) kobietą o dekady od niego młodszą, które na dodatek znajduje erotyczne spełnienie? Litości, panowie!

Nie jestem miłośniczką twórczości Coetzee'go, nigdy nie byłam, ale w tej powieści osiąga już dno, bujając się pomiędzy pretensjonalnością, wydumaniem a totalną żenadą.

Kobieca bohaterka jest kompletnie położona, zupełnie niewiarygodna postać, i jeszcze każe nam się wierzyć, że cała ta historia jest opowiadana z jej perspektywy, gdy w ogóle nie ma w niej ani kawałka żywej, prawdziwej, czującej osoby. Wszystkie jej stwierdzenia, opinie czy zachowania są z tylnej części ciała wzięte, przy czym opisywana jest jako kobieta dojrzała, wykształcona i obyta.

Zaś obraz Polski i Polaków odpowiada jakiejś fantasmagorycznej krainie, mitycznej postkomunistycznej szarzyźnie pełnej śmieci i beznadziejności, jak być może wyglądał nasz kraj w oczach mieszkańców Europy Zachodniej w latach 60tych, przy czym akcja powieści toczy się w roku... 2015.

To nie jest najgorsza książka, jaką czytałam, ot takie dolne strefy stanów średnich, ale za te dwa kiksy odjęłam po gwiazdce.

Polak to książka, którą trudno nam będzie wymazać z pamięci.
Krótka i dosadna, kameralna, a przy tym nieoczywista - takie lubię najbardziej!

Dla miłości nie ma odpowiedniego wieku, nie ogranicza jej bariera jezykowa, ani odległość, przekonamy się o tym czytając tę zachwycająca historię. Ona jest mecenaską sztuki z pięćdziesiątką na liczniku i ustabilizowanym życiem, on pianista po siedemdziesiątce. Dlaczego Beatriz zdecyduje by ponownie zobaczyć Witolda, pomimo, iż ani wygląd, ani koncert nie zachwycił jej do tego stopnia w jakim by oczekiwała? Jak rodzi się uczucie?

W relacji tych dwojga nie ma tu subtelności, nie ma szalonych porywów namiętności, zbędnych podchodów. Trudno oderwać się od tej historii, pomimo topornej trzeciosobowej narracji.
Autor wyzbywa się romantycznego obrazu, wszystko toczy się tu w ekspresowym tempie, nie zostawiając miejsca na oddech. Coetzee doskonale uchwycił istotę samotności, zamykając całość w pięknych niebanalnych frazach. Pokazał również Polskę widzianą oczami obcokrajowca.

Nie spodziewałam się, że ta książka aż tak mnie zachwyci, pierwsze spotkanie z autorem i już zaostrzył mi się apetyt na kolejne książki tego autora.

„Paradoks miłości: kochamy śmiertelne ciało i nieśmiertelną duszę jednocześnie. Bez przyciągania ciała kochanek nie pokocha duszy. Dla kochanka to upragnione ciało staje się duszą"

„Polak” autorstwa J. M. Coetzee to nietypowa, a zarazem niezwykła powieść o miłości, która od jednego spotkania przeradza się w obsesję. Autor, laureat Nagrody Nobla, zaskoczył mnie swoim piórem i umiejętnością kreowania postaci i sytuacji, które wywołują emocje i refleksje.

Witold to polski pianista, który podczas koncertu granego w Barcelonie poznaje Beatriz. Ich relacja zaczyna się od kolacji po koncercie i przeradza się w coś nietypowego. Witold jest zafascynowany Beatriz i jej urodą, ona jednak tego nie odwzajemnia.

Coetzee opisuje ich związek z niezwykłą wrażliwością i subtelnością, ukazując zarówno piękno, jak i dramat miłości. Nie unika też trudnych tematów, takich jak różnica wieku, samotność, zdrada i śmierć. Powieść pełna jest metafor, niuansów i aluzji, które nadają powieści głębi i znaczenia.

„Polak” to książka, która porusza i zapada w pamięć. Historia choć na pozór prosta, miała w sobie to coś, co sprawiło, że pochłonęłam bardzo szybko. A klimat rodem z filmów Woodiego Allena pozostawił mnie po przeczytaniu z dużym niedosytem.

Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od @wydawnictwoznakpl (współpraca reklamowa)🩷.

Jak zawsze u Coetzee jest intymnie, prywatnie, intrygująco. W ,,Polaku'' mamy wgląd w uczucia Beatriz - 50-letniej Hiszpanki, którą tytułowy Polak, który jest pianistą poznaje przy okazji gościnnego występu w Madrycie. Beatriz surowo go ocenia, dystansuje się wobec uczucia jakie szybko deklaruje przed nią Witold o trudnym nazwisku. Kobieta kwestionuje jego szczerość, podważa każde słowo listów wysyłanych do niej przez kochanka, niedowierza, że może jej się przydarzyć jeszcze podobna, niespodziewana i prawdziwa miłość. A jednak, Witold kocha ją bezbrzeżnie i bez żadnych oczekiwań, tak po prostu chce spędzać z nią czas i patrzeć na nią dopóki może, bo wie że niebawem nastąpi kres jego uczucia i kres jego miłości do Beatriz. To powieść szalenie romantyczna i prawdziwa do bólu. Oto jak kochają mężczyźni, a jak kochają kobiety. Wspaniale się to czyta i przeżywa.

Beatriz nie dowierza, że może być pokochana tak po prostu, przez nieznajomego, którego pierwszy raz w swoim życiu spotyka w zasadzie całkiem przypadkiem. To jej myśli się tu przyglądamy, to z jej perspektywy patrzymy na nie młodego już Polaka - pianistę - chopinistę i to z nią będziemy odkrywać wiersze, które jej pozostawił po swojej śmierci. Wspaniale się to czyta i przeżywa tę miłosną przygodę. Nic dodać nic ująć.