Opinia na temat książki Północ-Południe

Pierwsze, co rzuca się w oczy, to nierówne opowiadania, ale to chyba norma w takim zbiorze przeróżnych opowieści o przeróżnej tematyce około fantastycznej. Raczej klasyczne podejście - z czarodziejami, zamaszystymi bitwami, niemal legendarne, jak w mitach o 300 spartan, którzy pokonali persów, co wiadomo, jest bujdą romantyczną, na potrzeby literackie, żeby podkręcić wrażenia. Lekkie to, barwne, nie mniej brakuje zaawansowanego humoru z Wiedźmina - brakuje jakiejś takiej słowiańszczyzny na kartkach papieru. Potrafi imponować wybuchowymi tekstami, złożoną batalistyką, co dla maniaków militarystycznych będzie nie małą zabawą. W zasadzie rozumiem narzekania, że co niektórzy bohaterowie są anonimowi czy zbyt przejrzyści, ale jak pokazuje historia - większość wojen nie polega na nazwiskach, ale na użytej strategii, znajomości terenu, czy konsekwencji wynikających z podjętej walki. Nawet jeśli ktoś narzeka na budowę świata, na przerzucanie granic z północy na południe, to warto dla samej opowieści, gdzie prowadzimy śledztwo na wygwizdowie wśród zlodowaciałej skarpie, gdzie zamknięta społeczność kryje potwora przed Imperium Rzymskim. Górska Straż to wesołe chłopaki, którzy mają głowę na karku, Issaram z południa, to jacyś wykolejeńcy, ale tam też trafiają się dziwne osobliwości, jak zaczarowane obrazy, do których wkradają się sny śmiertelnych. Jestem ukontentowany, choć nie ukrywam, że mogło być lepiej. Niemniej historia o kryminalnym zabarwieniu sprawiła, że siódemka to uczciwa ocena. Chwilami, jak dobry horror w erze dark fantasty.