Powiedz "tak" Markizowi

Przyjmijmy roboczo, że książka jest taka pół na pół. Już objaśniam dlaczego.
Jeśli skupić się wyłącznie na stronie merytorycznej - romans jest niczym pokaz fantastycznych fajerwerków: Barwny, kształtny, zaprawiony dramatem i humorem kiedy trzeba. Dzieje się dużo, dłuży niewiele. Na dobrą sprawę nie ma tu postaci, której nie da się nie lubić. No, może Daphne. I Pierse, ale nawet ten kloc marmuru ma jakieś uczucia. O akcji i fabule stanowi sympatyczny aglomerat osobowości i charakterów. Każde z nich ma swoje racje i dość temperamentu, by ich bronić.
Nawet Clio, choć czasami bywa nazbyt spolegliwa. Fascynująca historia.
Jednakże ten wzorzysty gobelin posiada kilka wad, które psują skądinąd harmonijną całość. Zgrzytem jest dla mnie tłumaczenie książki. Raz, że cokolwiek zdrewniałe,
dwa - pani Przybyś-Preiskorn swobodnie popłynęła na fali języka współcześnie nam potocznego, co samo w sobie jest nieporozumieniem. Nie zawsze i nie wszędzie, ale jednak. Krótkie te spięcia znakomicie psuły mi radość z czytania. Poza tym, czy mnie wzrok nie myli? Kieliszek klarnetu? Drogie panie korektorki, to ile tego wina do korekty było? ;P
Stąd właśnie pół na pół. Zgodzę się, że stękam teraz i wydziwiam, ale nie potrafię patrzeć na jedno ignorując drugie. Dla mnie, wady książki równoważą jej zalety.
Dla mnie. Ale zgadzam się też, że niezależnie od technicznych niedociągnięć to romans wysokiej próby. Trochę słodki, trochę pikantny, z odrobiną goryczki.