Powiedziała M

„Powiedziała M” to lektura o różnym natężeniu emocjonalnym, przy której można zarówno się pośmiać, wzruszyć a nawet popłakać. Mając na uwadze, że jest ona debiutem pani Doroty Rodzim, uważam, że drzemie w niej duży talent do tworzenia ciekawych historii. Swoim sposobem poprowadzenia losów bohaterów całkowicie mnie zaskoczyła, gdyż nie takiego finału się spodziewałam. Poza tym fabuła została złożona z dwóch części i miałam wrażenie, że czytam dwie różne historie, mimo że dotyczą tych samych osób.

Każda z tych części ma zupełnie odmienny charakter, którego w ogóle nie można było wyczuć w początkowej fazie. Część pierwsza jest lekka, z humorem i nieskomplikowaną fabułą, przebiega jak zwykła powieść obyczajowa z romansem w tle. Natomiast druga część jest bardziej dramatyczna, skomplikowana i … trochę dziwna, zwłaszcza, gdy zmierzamy do zakończenia tej historii. Przyznam, że nie takiego obrotu spraw się spodziewałam. Z tego względu moje emocje poszybowały gwałtownie w górę. Trudno mi było pogodzić się z tym, co autorka zaserwowała swoim bohaterom. Nie do końca odpowiadał mi taki rozwój sytuacji, gdyż nie był on zgodny z moimi oczekiwaniami, chociaż powieść jest napisana tak, że wzbudza ciekawość od początku. Głównym wątkiem jest problem zdrady, wokół której toczy się w większości fabuła, ale także opisuje wspaniałą przyjaźń, niespodziewane zakręty losu, ukazując miłość, dla której nie jest istotny wygląd zewnętrzny, lecz to, jacy jesteśmy.

Cała recenzja: ...

Powiedziała M - Dorota Rodzim

Adrianna to dziewczyna, która uważa się za zwykłą dziewczynę, na którą nikt nie zwróci uwagi. Od dziecka podkochuje się w Michale, do dziś dzień oglądając zdjęcie ze szkolnej wycieczki. Ich drogi łączą się ponownie, a los sprawia, że zakochują się w sobie z wzajemnością. Pobierają się i Ada czuję się najszczęśliwszą kobieta na ziemi.

Jej świat wali się jak domek z kart, gdy nakrywa męża na zdradzie.

Ma wsparcie w swojej przyjaciółce Beacie. Dzięki niej rozpoczyna pracę z klinice, a towarzystwo przyjaciółki buduje ją na nowo.

Pewnego dnia na dziewczyny wpada cyganka i mówi im przepowiednie.

Do czego zdolna jest kobietą zdradzona ? Jak zachowa się dziewczyna? Czy wybaczy Michałowi i będą próbować odbudować swoje małżeństwo na nowo? A może życie ma dla niej zupełnie inny scenariusz ?

Autorka bardzo zgrabnie porusza temat zdrady. Temat, który nie jest łatwy dla nikogo. Pokazuje przemianę kobiety, która odczuła na własnej skórze jak to jest być oszukanym przez osobę, która jest dla nas całym światem.

Książka jest krótka, liczy raptem 220 stron. Idealna na dłuższy wieczór. Obyczajowka, która zostanie w pamięci na dłużej. Zakończenie wprawiło mnie w osłupienie, nie tego się spodziewałam, ale takie jest życie prawda? Życie, które jest kolorowe, zależy jakimi patrzymy na to oczami.
Lubię debiuty. Mają w sobie tą świeżość i pomysł. Tutaj mogę powiedzieć, że czegoś mi zabrakło, ale moj...

Wcale nie jest tak łatwo zdobyć zaufanie do drugiej osoby. Czym ono tak naprawdę jest? Wspólnymi tajemnicami i przeżyciami? Dzieleniem swojego życia z kimś innym? Ukazaniem swojego wrażliwego, słabego i podatnego na ból oblicza?

Zaufanie jest czymś, czego czasami nie da się komuś tak po prostu dać. Najpierw trzeba zasłużyć. To jest jak z oswajaniem psa – najpierw zaczyna się od małych kroczków tak jak z przyzwyczajeniem psa do dotyku, by potem przejść do tych większych. Ale skąd pewność, że właściciel nie odda psa do schroniska, albo nie zostawi go przywiązanego do drzewa w pustym i ciemnym lesie? No właśnie, tutaj zaczynają się schody.

Zaufanie, moi drodzy to jak z graniem w Totka. Może się trafi, może nie. Może już za chwilę będziemy pędzić po odbiór świeżej gotówki, może znów będziemy rozczarowani siedzieć przed telewizorem, bo ponownie nic nie wygraliśmy. Może właśnie przekroczyliśmy granicę bezużyteczności naszej egzystencji. Może.

Zaufanie to podstawa. Zaufanie można porównać do oddychania. Za każdym razem, gdy ktoś je nadwyręży, nabieramy powietrza, którego nie możemy wypuścić, bo przecież blizny nigdy nie znikają, ewentualnie się goją. Płuca nie są w stanie przyjąć nieskończonej ilości tlenu, mają swój limit. Weźcie teraz głęboki wdech. Czujecie granicę? To nieprzyjemne kłucie w środku, gdy potrzymacie chwilę to powietrze? Ktoś nas kolejny raz oszukał – wdech. Wybaczyliśmy, znowu się zawiedliśmy – wdech. Dajemy ostatnią szansę, no bo ta...

„Powiedziała M” to książka, którą czytało się szybko, a historia, jaką w niej przeczytałam, wywołała we mnie emocje. Uważam, że jest warta przeczytania i polecam.