Opinia na temat książki Praca na całe życie

Mam sprzeczne odczucia po przeczytaniu książki Rachel Cusk. I nie chodzi o to, iż być może jako matki nie odczujemy błogostanu po przytoczonych przez Autorkę chwilach spędzanych ze swoim maleństwem, ale głownie o sposób skonstruowania całej treści. Nie jest przedstawiana krok po kroku na drodze skomplikowanego macierzyństwa, brak również chronologii zdarzeń, co mnie osobiście nie przeszkadza. Również podkreślanie pewnych czynności, zdarzeń codziennych, w przypadku niemowlęcia rutynowych, które są momentami groteskowo wyolbrzymione, ale bynajmniej nie w sposób nieświadomy, a celowo uwypuklający dzisiejszą manierę wmawiając kobietom brak instynktu, by same sobie poradziły, więc podsuwa się im różnego rodzaju literaturę, mądre rady położnych oraz lekarzy, jako tych jedynych, którzy znają się na rzeczy.

Z pewnością nie lukruje tematyki macierzyństwa, a wręcz zarzuca innym kłamstwo na ten temat. Obnaża strefę w jakiej znajduje się ciężarna, której jeszcze nie dopuszcza się do klubu mamusiek. Pisze otwarcie o absurdalnym poczuciu winy, gdy jest się uświadamianym, co do nieadekwatnego podejścia do emocji macierzyńskich. Do tego cały czas przewija się ważny motyw braku oddzielenia podmiotu matki od podmiotu dziecka. Zatem, to co Cusk pragnie podkreślić, to fakt, iż nawet młoda matka nie jest dziwnym tworem, niezasługującym na traktowanie jako odrębność. Karmi, usypia, tuli i dba o bezpieczeństwo malca, ale sama również musi mieć czas na sen, posiłek, pozbieranie myśli i regenerację sił. Musi mieć czas na czynności umożliwiające jej w miarę normalne funkcjonowanie, tak by zachować część siebie. I naprawdę to wszystko, co przekazuje Autorka ma sens, nie odbiega wcale od prawdy, od tej rzeczywistości szarej, a nie ubarwianej przez świergot mamusiek na pokaz.
Natomiast w pewnych momentach nużyła mnie metaforyka jaką zastosowała Cusk oraz przytaczanie motywów z literatury pięknej na opisanie poruszanych kwestii. Te szczególnie wybijały mnie z rytmu lektury. I choć ta jest dość skromnych rozmiarów, to miałam wrażenie, że mam do czynienia z opasłym tomiskiem, tak w pewnych momentach czułam się przytłoczona. Ale przez samą formę, a nie jej treść.