Opinia na temat książki Pragnienie

Musiałam się przekonać, w której grupie będę po przeczytaniu Pragnienia - przeciwników czy fanów? Książka to dno dna, główna bohaterka to istna porażka, ta dziewczyna przecież nie potrafiła powiedzieć nic normalnego; co by nie powiedziała, to wskazywało, że jest kompletną idiotką. Beznadziejna, ślamazarna i głupia. W dodatku jest pacyfistką, co nie przeszkadzałoby mi wcale, gdyby nie fakt, że potrafiła użalać się nad tym, że ona jest taka dobra, musi dawać przykład, a chwyciła nabijającą się z niej koleżankę ze szkoły ZA RAMIĘ!... za ramię.... do tej pory nie wiem, jak autorka mogła coś takiego napisać. Druga porażka autorki w kreacji postaci to babcia Zary - Betty. Autorka chyba chciała zrobić coś w stylu oryginalnej babci superbohaterki, ale ostatecznie wyszła papka. Reszta postaci jakoś kompletnie mało mnie zainteresowała, no może troszkę Issie. Ogólnie ta książka nie pokazuje w dobrym świetle Carrie Jones jako autorki, widać, że musi popracować. Dialogi słabe, psychologia bohaterów praktycznie żadna, a ten cały pomysł z piksami wcale mnie nie przekonuje. Jeden, jedyny plus to te fobie jako nazwy rozdziałów, to było naprawdę dobre posunięcie, ale reszta to żenada. Szkoda mi czasu i mojego mózgu na kolejną część, a szczerze mówiąc, mało mnie obchodzi, co stanie się z Nikiem, Betty, a z Zarą to już w ogóle może się dziać, co chce.