Proszę się nie rozłączać

Ciekawa i ironicznie dowcipna historia dwóch kobiet, które starają się znaleźć swe miejsce w życiu po rozstaniu z mężami. Obermannová nie przypadkiem bywa porównywana do Grocholi, ponieważ obie zaczęły pisać po rozwodzie, który ciężko przeżyły, dla obu pisanie było rodzajem terapii, obie też pisały scenariusze dla seriali. Poza tym wszelkie inne analogie są chyba chybione? Czeska autorka, wydaje mi się, uczciwiej przygląda się życiu, jest odważniejsza i dowcipniejsza. Może to praski genius loci, a może po prostu w Czechach na więcej można sobie (obyczajowo) pozwolić? Nie znam czeskich seriali - być może są tak samo bezbarwne i nudne jak polskie - zmora inteligentnego scenarzysty, którego ogranicza ograniczony wirtualny odbiorca. Scenarzystka z powieści ma z tym problem i mam wrażenie, że w powieści znalazło się to, co nigdy nie zostałoby zaakceptowane w serialu... Bo byłoby to tam zbyt dowcipne, zbyt swobodne. Autorka oczytanemu mężczyźnie, choć ofermie i gadule, wkłada w usta poglądy wyczytane w różnych książkach, i od razu próbuje je weryfikować w codziennym życiu. jego lektury szafują tezami, że w nowej rodzinie relacje pomiędzy jej członkami układają się zupełnie inaczej - zresztą sami jesteśmy tego świadkami - ale widać, że mimo wszelkich niecodziennych pomysłów na zarabianie i układy partnerskie kobiety nie do końca pozbyły się tradycyjnego systemu wartości. Dla mnie wpisuje się w to także poszanowanie jednej z bohaterek dla tajemnicy korespondencji i prywatności pamięt...